Hoe geweldig ik onze scooterclub ook vind, nog steeds vind ik het ook zalig eens alleen met mijn scootje erop uit te trekken. Lekker ongelimiteerd het gas open trekken, mijn scoot en ik, samen tegen de elementen!
En wat was het heerlijk. Omdat ik uiteraard, gezien de afstand, lekker bijtijds vertrokken was, reed ik een zonnetje tegemoet.Prachtig, een land wat nog enigzins vaag is.Het is geen mist, maar het lijkt wel of alle kleurtjes gewoon nog even helder moeten worden.
En wat was het heerlijk. Omdat ik uiteraard, gezien de afstand, lekker bijtijds vertrokken was, reed ik een zonnetje tegemoet.Prachtig, een land wat nog enigzins vaag is.Het is geen mist, maar het lijkt wel of alle kleurtjes gewoon nog even helder moeten worden.
Het grootste deel van de rit was geen probleem. Richting Arnhem/Nijmegen ken ik op mijn duimpje, en alle herkenningspunten kwamen dan ook in een rap tempo voorbij. Die arme baby bij Vianen is trouwens nog steeds niet opgehaald.
Ietsje verder kwam ik in de uiterwaarden nog een kudde witte reigers tegen. Uiteraard weer pesterig ver weg.
( Bij nadere inspectie bleken het trouwens Lepelaars te zijn.....)
En nog iets verder viel mijn oog op nog iets bijzonders. Verdwaald?!?!?!
Is it Nessie?!?!?! ( En dan zelfs nog 2, zou ze dan eindelijk een vriendje hebben gevonden en lekker naar Nederland verhuisd zijn?)
Neee, het is Bessie!!! Deze koeien zwemmen gewoon naar de overkant, als het gras niet meer groen genoeg is. Al loeiend werden de kalfjes aangemoedigd ook mee te komen 
Maar goed, genoeg getreuzeld, ik moest door.
Toen ik Arnhem naderde moest ik even mijn kaart raadplegen.Verdere route zo goed mogelijk uitgestippeld en gaan maar weer. Maar ja, bordjes... daar zijn ze niet zo scheutig mee in het Gelderse land, zodat ik toch ergens een afslag gemist had, en ineens in Valburg terecht was gekomen. Niet echt ver uit de route, maar ja, hoe nu verder bij de T-splitsing zonder bordjes....Gelukkig stond er een vrouw haar was op te hangen, en kon zij mij de weg verder wijzen.Alleen beeetje jammer dat ik mijn leesbril niet had gepakt, zodat ik op de kaart Leuth aanwees als Lobith. En de vriendelijke wegwijzerende dame had haar bril ook al niet op. En aldus besloten we dat het handig was als ik toch door Nijmegen zou rijden. Zo gezegd zo gedaan, na Nijmegen richting Millingen aan de Rijn, om er net na Nijmegen dus mijn vergissing te bemerken.
Ach, alles bij elkaar geen man overboord natuurlijk. Ik ben er toch wel gekomen, via een schattig ( edoch peperduur!) fietspontje in Millingen. Ik kwam er aan de overkant pas achter waarom het een fiets en voetveer was. Ik werd gedropt op een fietspad, in nota bene een stiltezone.Dat had de schipper er niet even bij gezegd. Op hoop van zegen dan maar, want nog eens terug met die pont, die me naast een leuke duit ook wel wat tijd had gekost, daar had ik geen zin in. Gelukkig was het maar een klein stukje over het illegale fietspad, en reed ik via Tolkamer zo Lobith binnen. En daar hing een kaart, dus het adres was zo gevonden.
Toch wel een beetje spannend natuurlijk. Ok, je hebt wel gemaild enzo, maar het is altijd afwachten. Binnen lag ene lief cadeautje op me te wachten, nog voor mijn verjaardag. Precies in de roos, wierook en een stukje van mijn lievelingssteen, Amethist. Maar goed, het was ontzettend gezellig. Ze had een super lunch bereid,met een heerlijke salade, en we raakten niet uitgepraat. Alsof we elkaar al lang kenden. De tijd vloog voorbij, en die boodschapjes in Duitsland, daar is mooi niets meer van gekomen. Voor we er erg in hadden was het zo langzamerhand weer tijd om te vertrekken. Op de heenweg had ik er precies vier uur over gedaan ( 157 km)
De terugweg heb ik gedaan zoals de was ophangende-wegwijzerende mevrouw eigenlijk ook voorstelde. Na goed op weg gezet te zijn ging ik dus weer op pad. En omdat ik nu toch richting huis ging gunde ik mezelf wat meer tijd om te fotograferen onderweg.
Zo'n prachtige kerk ( in Pannerden) kun je toch niet zomaar voorbij rijden?!?!
En op deze pont ( die minder dan de helft van het super volgepropte fietspontje bedroeg) zat ik in iedergeval veilig!
Ik had het op de kaart al gezien, een tekentje voor een kasteel....Tja, daar kan ik natuurlijk echt niet zomaar voorbij rijden!
En het was een prachtig kasteel. Gewoon jammer dat ik er niet wat meer tijd voor had.
Verstopt in het riet vond ik dit juweeltje nog....
Bij het gezelschap zoals ik het in het begin van dit verhaal beschreef, ben ik duidelijk één van de hoofdpersonen vergeten. Mijn camera. De heilige drie-éénheid die wij vormen, is op dagen als deze niet eigenlijk een soort vanzelfsprekendheid.
En verder maar weer....Net voor Arnhem langs de dijk
Uitzicht op Arnhem, met een steenfabriek aan deze kant van de Rijn, en Arnhem, met koepel, aan de andere kant van de Rijn
Dé toren bij Heteren ( welke?, ehhh nou, die... Zoals ik al in het begin vermeldde, ik heb zo mijn *herkenningspunten* langs deze route. Nooit gefotografeerd, maar dit is er dus één van 
)
)
Zomaar een boerderij langs de dijk. Ik vond het zo'n plaatje, met die boot die er bij stond.
Waar de dijk ineens ophoudt voor de auto's, en alleen fietsers ( en scooters!!) nog door mogen rijden 
Eindigend bij een prachtige boerderij met een spuuglelijk blauw kunststof zwembad ervoor. Lang leve fotosoep!!!
Fort Everdingen.
Ok, één laatste foto dan nog, weliswaar uit archief, genomen op een andere tocht, maar hier is Kinderdijk:
Zowel heen als terug heb ik over de rit vier uur gedaan. Heen 157 km, en terug 153. Een mooie 310 km bij elkaar op de teller.
Ik was moe.
Tip van de dag: Maak eens een verre vriend.Zo kom je nog eens ergens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten