Het was kerstochtend 2013.....

...... ik weet 't nog zo goed.....

Nou ja, bijna, het bekende liedje  begint natuurlijk met jaartal 1961, maar vandaag staat Flappie op het menu.

Ja, het eerste kerstdiner  zit er al weer aan te komen. Mijn blog heeft waarschijnlijk iets te lang stil gelegen om de kerstdiner verhalen nog te kennen, dus hier even op een rijtje voor de liefhebbers

Kerst 2008.   ( Gooise Vrouwen, dynamische kookklunsen duo)
Kerst 2009.   ( Eenvoudige kerst)
Kerst 2010.   ( Hoezo kerststerren?!?)
Kerst 2011.   ( het begin van een kookcarrière ?)

Om goed te kunnen begrijpen dat dit kerstdiner echt heel bijzonder is, is het verhaal van  Kerst 2008 misschien wel een must. Voor wie het nog niet weet, mijn lievelingseten is alles wat door een ander bereid is, en wat koken betreft is mijn motto, hoe makkelijker hoe beter.

Maar niet dit jaar . Zoals toch ieder jaar weer genoten van de voorbereidingen voor de kerst, met alles er op en er aan ( zie 2010), en ik (we) zijn op het volgende menu uitgekomen.

En stond er in 2012 maar één gang op het menu dat zelf gemaakt was, nu staat er nog mar één gang op die NIET zelf is gemaakt !!! En dat is het toetje. Dat is nog steeds een schuif-in-de-oven, bolletje ijs uit pak erbij, klaar is Klara.

En daarom wil ik jullie meenemen op mijn culinaire reis van het bereiden van Flappie....

Uiteraard ben ik gisterenochtend begonnen met een enorme berg peren te schillen. De stoofpeertjes eigen wijze (dit jaar Wicked) zijn wel vaste prik bij mijn/een kerstdiner.

En toen die geschild waren gelijk opgezet. Die kunnen mij niet lang genoeg stoven....



Daarna nogmaals naar de winkel, want uiteraard hadden we nog lang niet genoeg in huis om de kerst naar behoren te vieren. Waarschijnlijk al genoeg om het twee keer te vieren, maar ja, dat hoort nu eenmaal een beetje bij de kerst. Dat is de enige keer in het jaar dat ik ongelimiteerd alles wat ik lekker vind in mijn karretje gooi, zonder te kijken hoe duur het is. De rest van het jaar gaan we weer knijpen hoor!

En toen was het tijd voor Flappie.... Nee hoor, weest gerust, niet zelf geslacht, gewoon bij de poelier gekocht...

Lang leve deze moderne tijd, geen vodje, en toch recept bij de hand. Want ik was nou ook weer niet gelijk in zo'n keukenprinses verandert, dat ik het helemaal zelf ging verzinnen...

En de peertjes staan nog steeds heerlijk te pruttelen, en verspreiden toch een zalige geur.....

Alvast de bleek-
selderij snijden, zodat als de pootjes aan gebakken zijn, ik zo verder kan....

en dan de inmiddels ontdooide poten netjes afdrogen, en met bloem bestuiven...

En dan ziet mijn wasbak er ongeveer zo uit, ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Overigens, maakt het uit dat het zelfrijzend bakmeel is, ipv bloem???

Goed, so far so good. Ik kon beginnen met de pootjes aanbakken.

En verder stond alles al klaar. De kippen-

bouillon, met daar gelijk maar de tomaten-

puree in geroerd, de bleekselderij, de laurierblaadjes en de in wijn gewelde pruimen.  

Overigens vindt het dopje van de oliefles het niet leuk om meegebakken te worden ( die viel natuurlijk precies IN de pan met hete olie.....)

Maar goed verder met koken maar weer.
Bleek-
selderij fruiten met laurier- blaadje.

Kippen- bouillon met tomaten- puree er bij.

In wijn gewelde pruimen erbij.

En dan uiteraard niet vergeten de konijne- bouten er ook bij te doen.




Het geheel een uurtje in de oven laten sudderen, en dat is alles! Zo simpel is het nou.

Dan ziet het er vervolgens zo uit.....

En vandaag was het dan zover. Mijn vader kwam. Voor hij kwam het voorgerecht vast zover mogelijk voorbereid, en de keuken was al weer spik en span toen hij kwam. Het liep allemaal van een leien dakje,en het eten was zalig! Nog even het voor, hoofd en nagerecht in vogelvlucht....

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ontzettend leuk vond om het allemaal zelf te bereiden, dus volgens jaar MasterChef?!?!?

Tip van de dag: Voor alle kerstmaaltijden die nog gaan komen, smakelijk eten!

Het leven gaat verder.

Zus heeft haar blog ook weer gevonden. En daar schrijft ze o.a. Over de draad weer oppakken. Mooi geschreven ook weer. 2013 was voor onze familie inderdaad een zwaar jaar, en langzaam maar zeker ontwart de draad des levens zich weer, en kunnen we hoop ik allemaal weer wat rust kunnen vinden.

Maar ja, het leven gaat verder, een deur gaat dicht, maar dan staat er weer een raam open, en deze keer staat die in de bolle wind open. Van de storm die daar buiten woedt komt dus ook wat mijn kant op. Deze keer in de vorm van dochter die even een rustig plaatsje nodig heeft.

Kom maar kind, je bent welkom. Plek zat, zowel in mijn huis als in mijn hart. En ook deze storm komen we wel weer te boven, daar heb ik alle vertrouwen in.

Ik zat weer vol mooie leuke verhalen. Deze week vakantie heeft me absoluut niet gebracht wat ik van te voren gepland had, maar daarom juist zo veel te meer. Ik wilde mijn eethoek schilderen en behangen, maar daar zei het lijf heel duidelijk NEE tegen. En als je je lijf rust gunt, dan komen alle ( verwaarloosde) emoties vanzelf ook even om de hoek kijken. Jeetje, wat heb ik gehuild de afgelopen dagen, maar wat was dat nodig. En zo was er als vanzelf weer plaats voor lucht en leukere dingen, en kon ik ook echt genieten van die dingen.

En zo, met die kleine grote schoonmaak van binnen, is er weer plaats gekomen voor de nieuwe zaken die mijn aandacht en energie nodig hebben.

Ook ik wens iedereen fijne feestdagen . Geniet, met mate, maar vooral met maten!

Tip van de dag: Laat komen wat komt.

Kunst omdat het moet.

(Waarschuwing vooraf: Lees eerst de tekst, en besluit dan pas of je op de link wilt klikken....)

Jeetje, nu zit ik ineens weer achter mijn computer, terwijl ik toch echt wilde strijken. Echt waar!, Maar ja, a girl has to have her priorities....

Zo af en toe komen er dingen op facebook langs, die ik niet voorbij kan gaan. Zo ookdeze, de : Kunst omdat het moet.

Het gaat als volgt. Iemand plaatst een bericht met een schilderij, of ander kunstwerk op facebook met de volgende tekst erbij:

Kunst omdat het moet.
Like deze post en je krijgt van mij een kunstenaar toegewezen. Zoek een afbeelding van een werk van de toegewezen kunstenaar dat je aanspreekt en plaats dit op je Facebook, met deze alinea als aanvang.

En dan is de beer dus los.... Want dan kan ik het natuurlijk niet laten om te liken... En zo kreeg ik dus van mijn zus een kunstenaar 'toegewezen'. Dat was Sally Mann. Uiteraard moest ik haar googlen, want ik had geen flauw idee wie het was. Ze blijkt een fotokunstenaar te zijn, en in de eerste instantie zijn haar beelden, ehhhh, op zijn minst gezegd enigszins verontrustend. 

Tijd om dieper te graven. Ze werkt uitsluitend in zwart wit, en met aparte belichting, en zet nou niet direct het meest voor de hand liggende op de foto. Zo heeft ze een serie bodyfarm ( niet voor de weekhartigen ) Een bodyfarm is een onderzoeksinstellingen, waar ze menselijke ontbinding bestuderen, Maar dan ook echt. 

Zoals ik al zei, niet de happy picture waar je op zondagmorgen tijdens het ontbijt tegen aan wilt kijken.....

Voor facebook heb ik een iets minder verontrustend beeld gekozen, maar besloten er over te bloggen, zodat mensen, die net als ik nieuwsgierig zijn zelf kunnen gaan spitten... Hier ook een van haar makkelijker verteerbare plaatjes.

En dat vind ik nou zo heerlijk aan facebook. Je wereld vergroot er echt door!

Tip van de dag: Like deze post als hem voorbij ziet komen....

Energie

Ooo, wat grappig. Met dat ik mijn eigen blog weer eens aan het bezoeken ben, kwam ik dit concept tegen. Geen flauw idee meer wanneer ik het geschreven heb, dus " het nieuwste fenomeen" is waarschijnlijk al lang weer achterhaald, maar het is nog steeds grappig en leuk, dus voldoet om te plaatsen. Ik zal het concept cursief maken, zodat te zien is wat ik toen geschreven heb, en wat ik nu toegevoegd heb.

“The energy of the mind is the essence of life.” 

― Aristotle-

Vanmorgen liep ik weer eens te huppelen. Niet zoals de lezer nu denkt waarschijnlijk, want bij mij huppelen meestal alleen mijn gedachten. Ik weet niet of jullie het nieuwste fenomeen al gezien en of gehoord hebben, prancercising, maar eerlijk gezegd zie ik mezelf dat toch nog niet direct doen. Dus laat ik alleen mijn gedachten maar huppelen, valt ook stukken minder op.

Totdat ik er over ga bloggen natuurlijk.

En als ik ga bloggen, kunnen anderen wel meegenieten van die gedachtenhuppeltjes. En eerlijk gezegd, wordt het weer hoog tijd dat ik mijn gedachten weer eens het vrije veld om te huppelen geef. Te lang heb ik ze bezig gehouden met problemen. Problemen thuis, problemen op het werk, er was gewoon geen ruimte meer om te huppelen.

En geloof me, we hebben het nodig. Weet je nog, als kind, hoe heerlijk het was om te huppelen? Enne, waarschijnlijk heeft Joanna helemaal gelijk, en is het hartstikke goed voor de lijn!

Tip van de dag: Huppel vandaag een poosje :-)

Oh ja?

Leuk, net even mijn laatste blog gelezen. Grappig wel, want van al mijn goede voornemens toen is mooi niks gekomen.

2013 is geen makkelijk jaar geweest, en dat is een tamelijk understatement. In het begin van het jaar mijn moeder gestorven, en in augustus mijn zwager. En heel recent is mijn relatie van twee jaar gestrand op een ongelofelijk,soapachtige wijze. En zo, met de kerst in het vooruitzicht, genoeg, nee teveel, om het leven eigenlijk nog leuk te vinden.

En hoe vaak heb ik het al gezegd? Dan moet je dus terug naar de basis. Leuk ligt in je achtertuin, in die heerlijke wandeling met je hond, dat goede gesprek met je lieve vriendin, die arm om je heen, die je net nodig had. En bij mij ook een beetje met de mooie plaatjes die er bij horen....

Kleur bekennen

Vandaag is het er dan eindelijk van gekomen.  Ik heb weer heerlijk met kleur zitten kliederen. Meer kan ik het gewoon nog niet noemen.  Het resultaat lijkt nog steeds op kinderwerk, maar ja, wat maakt dat eigenlijk uit? Als het maar leuk is.

Die idee had ik al wat langer in mijn hoofd, eigenlijk sinds ik het boekje 'Kleine wijsheden' gekocht heb. Dat stond de allerliefste uitspraak over de regenboog in.  En hier is het resultaat.

Hoe was het ook al weer?  Niet denken, maar doen.  Tijd maken, in plaats van er op wachten tot ik het krijg. Juist een dag als vandaag ( druk en geestelijk uitputtend op het werk ) is dé dag om tijd te nemen voor dit soort dingen.

Kiddy stuff? So what, dat is mijn inner critic. Maar mijn kleur-ikje is dik tevreden!

Niet denken, maar doen.

Ken je dat? 1001 dingen willen doen, en nergens toe komen? Ik wil meer foto's maken, ik wil vaker bloggen, ik wil meer crea met kleur bezig zijn, die mooie quote in een passend plaatje zetten, maar iedere keer als ik de deur binnen stap voel ik op de één of andere manier al mijn energie uit mijn lijf sijpelen.
Daar is maar één oplossing voor. Gewoon doen. Eigenlijk Doen met en hoofdletter. Tijd krijg je niet, die moet je maken, en als je dat niet doet, dan sijpelt de tijd inderdaad (ongebruikt) weg.
Zo zag ik ook dat mijn blog over mijn eerste schilderles in concept is blijven staan, en heb ik weer niks geschreven over de jaarmeeting van de scooterclub. Terwijl het toch zo leuk was, en ik ook leuke foto's gemaakt heb.
En daar gaat het inderdaad ook een beetje mis. De foto's van mijn telefoon op mijn computer krijgen, daar heb ik nogal eens ruzie mee, en dan blijft het helaas vaak bij goede bedoelingen en, zoals ik al schreef, gebrek aan energie.
Maar goed, ik ben dus een schilder cursus begonnen, samen met mijn zus, die het al heel goed kan, en die mij dus ook goed kan helpen en motiveren. Mijn art-yournals zijn al binnen gekomen, en al heb ik al ideetjes, ze zijn nog angstvallig leeg. Ook dat is 'eng', leeg wit is nog perfect, en als ik het ga vullen.....
En dat is nu juist waar ik aan moet gaan werken. Het hoeft helemaal niet perfect, het hoeft alleen maar leuk te zijn, en dat is 'kliederen met kleurtjes' sowieso!
Vandaag sluit ik af met en goed voornemen. Ik ga geen 'to do-list' maken, maar een 'to want-list' en langzaam maar zeker ga ik dan niet denken, maar Doen!

Oud worden....

...... is maar een matig genoegen. Wist een klant van mij me al jaren geleden te vertellen. In mijn werk bij de thuiszorg heb ik zo al heel wat oudere mensen mee gemaakt, en zo dus ook al vele zienswijzen op het ouder worden gehoord.

Eén ding kan ik daar in ieder geval uit samenvatten, het valt niet mee. De veranderingen in de  wereld lijken elkaar , hoe ouder je wordt, steeds sneller op te volgen. En verandering wordt, hoe ouder je wordt steeds moeilijker. Natuurlijk legt de één zich daar makkelijker en sneller bij neer dan de ander. Maar ook ik merk, dat ik meer moeite krijg met verandering naar mate ik ouder word.

Het omarmen van de 'moderne' wereld valt voor ouderen niet altijd mee. Al kan dat heel wisselend zijn. Zo heeft een tante van mij ook Facebook. Zij schrijft daar iedere morgen een verhaaltje. Soms deelt zij een stukje van het verleden, dan weer springt zij boven op het nieuws, en zo af en toe komt er ook wel eens een frustratie langs zeilen. Ik vind het iedere morgen weer een genoegen. Zij heeft een heerlijke kijk op het leven en een geweldige humor. Het verhaal van vandaag wil ik graag delen omdat dat alles te maken heeft met ouder worden. Uiteraard heb ik daar toestemming voor gevraagd, en mocht dit verhaal geld op leveren, dan wil zij wel delen, was haar reactie! Logisch toch!

Overigens is mijn tante een Duitse van origine, vandaar hier en daar wat taal en spelfouten, maar ik lees het verhaal, niet de taal ;-)

goede morgen.
ik zit nu al een geslagen half uur de dokter te bellen voor een stom recept.ik geloof dat ik vluger de koning aan de lijn heb.ik had een receptenlijn die ik ingesproken heb met gestotter en vergeten van de hoeveelheid die ik in moet nemen.ik haat dat praten tegen een maschiene. dan heb ik altijd de senuwer.ik ben al geen liefhebber van telephon en om dan nog eens met computer te praten. nee dat word mij te veel van de toekomst.kan mij maar iemand vertellen waarom ik so'n moeite heb met de toekomst?kijk so lang ik niet iets bizonderes hoef te doen,heb ik met de computer vrede gesloten, maar verlang nu niet iets extra's dan fladderen mij de handen en gaat mijn verstand aan de haal en dan is het eerst ***** en als zij niet helpen kan, ********** help ach ja je moet er denk ik mee groot worden anders miss je de aansluiting.
bij deze een fijne dag met een lach.

Waren we met z'n allen net gewend aan het feit dat ieder zichzelf respecterend bedrijf een www. heeft, en je eigenlijk wel over een computer MOET beschikken, omdat veel dingen toch alleen maar per e-mail lijken te lukken, worden we al weer geconfronteerd met een wereld waarin alles en iedereen een app heeft.

Gelukkig ben ik nog kind van deze tijd genoeg om met antwoordapparaten/bandjes aan de telefoon om te kunnen gaan, maar ik kan me zo voorstellen dat oudere mensen onder ons liever een 'echt'persoon aan de lijn hebben. Zij hebben het niet meer druk-druk-druk, dus het gemak van iets inspreken hebben zij niet nodig.Enne, ook ik heb een hekel aan de telefoon, maar vind dan juist bandjes wel prettig, dan weet ik wat er gaat komen, en wat ik moet kiezen! 

Oud worden is sowieso iets. Als je de reclame en de tv mag geloven moeten en kunnen wij allen touwtjespringend tachtig worden, Het geeft mij soms het gevoel verschrikkelijk te kort te schieten. Dan ben ik PAS 47, en mijn lijf laat het hier en daar al afweten. Maar als je dan eens goed om je heen kijkt en luistert, blijkt dat dát een stuk normaler is dan met je kunstgebit op Aruba een kokosnoot kraken. 

Alles bij elkaar nogmaals, valt het ouder worden soms helemaal niet mee. Wij moeten er maar het beste van maken, en niet te veel kijken naar wat de media ons voorspiegelen, en vooral veel, heel veel, relativeren.Tel wat je hebt, kijk naar de leuke dingen, en vooral niet te veel blijven hangen en kijken naar de minder leuke dingen. Uitdagingen zien, ipv problemen, geen ja maar, maar: "We gaan er voor!" Maar dan wel in je eigen tempo. En dat ligt, als je ouder wordt nu eenmaal stukken lager dan als je nog jong bent.

En verder vind ik het echt geweldig dat mijn tante zo iedere dag haar verhaal doet op Facebook. Zou de behoefte om te schrijven dan toch ook in de familie zitten?  Ik vind Facebook sowieso geweldig. Een heerlijk medium om mooie en leuke dingen te delen.Ik vind het niet zo de plek om te zeuren, maar goed, ieder zijn meug. Dat wat ik niet leuk vind ( alle uitnodigingen voor spelletjes, de emotioneel incontinente verhalen van sommige personen) sla ik gewoon over, en begin en eindig mijn dag vaak met een lach.

En een mooi plaatje...

Tip van de dag: Stribbel niet tegen, dat kost alleen maar extra energie.

Action painting.

Zo af en toe moet je uit je comfort-zone stappen, en dingen doen, waarvan je denk : "Dat kan ik echt niet".

Gisteren kwam ik deze spreuk toevallig (?) tegen, en die heb ik gelijk maar op een foto geplakt. Ik weet niet, maar op de één  of andere manier blijft het bij mij dan net even beter hangen. Maar ja, fotograferen ligt way in mijn comfort-zone, dus daar nog niets nieuws.

Goed, wat heb ik dan precies gedaan dat zo uit mijn comfort-zone ligt? Vorigeweek zaterdag heb ik een workshop schilderen  Action Painting gedaan à la Jack Pollock gegeven door Rianne Stenhuis Marris gedaan. En dat is zo actief als het klinkt, dat kan ik vast verklappen.

"Iedereen kan het, echt waar"zei oudste zus om ons over te halen, en met elkaar op stap is sowieso gezellig, dus onder het mom van 'waarom niet' ( lekker positief :-P) ons ingeschreven.Verder in stripverhaalmodus....

Vies worden is een feit, dus wij hebben ons in overals gestoken, om lekker los te gaan. Omdat uiteraard ook je schoenen te lijden hebben, maar oude sokken aangedaan.


En dan maar aan de gang. Eerst met z'n vieren op vier doeken. Gewoon het materiaal leren kennen. Wat doet de verf als je hard gooit, of als je er met een stokje in roert, of met een plamuurmes er door heen gaat?

Na een tijdje zo bezig te zijn geweest moesten we alle vier één van de doeken kiezen, en dat ging wel heel gemakkelijk. Eigenlijk hadden we allemaal al een beetje voorkeur. En zo is uiteindelijk mijn eerste ( gezamenlijke) schilderij geworden.

Ik zat er helemaal in, en onder trouwens ook hoor, ik was de verf zou je kunnen zeggen, maar ik was niet de enige....

Daarna kregen we ieder nog twee doeken. Het is nl erg leuk om een tweeluik te maken. Het ene doek loopt dan in het andere over. Stukje uit elkaar hangen, en het geeft weer een heel ander effect.

En als iedereen klaar is, dan ziet zelfs het plastic er als een kunstwerk uit!



Alles bij elkaar hebben we genoten van de middag. En ik heb weer ervaren hoe heerlijk het ook al weer was om creatief bezig te zijn. Zoals ik al schreef, je bent je schilderij, niks anders meer aan je hoofd, gewoon alleen maar lekker bezig zijn met iets leuks maken/doen. En dat beviel me zo goed, dat ik verder wil. Wederom beeeeeetje aangemoedigd door mijn zus heb ik me ingeschreven voor een (online) class Happy paint. Samen met mijn zus gaan we iedere week aan de gang...

Oh ja, ik  had zondag ( en maandag trouwens ook nog) een spierpijn, dat mag wel een naam hebben. Wie zegt er dat schilderen niet fysiek is?

Tip van de dag: Hoe stap jij uit je comfort-zone?

Tijd

Over tijd is al heel wat gezegd en geschreven. Daar is heel wat tijd in gestoken kun je wel zegen. Maar verstrijken doet hij altijd. Alhoewel.....

Ik heb sinds ik mijn keuken helemaal opgeknapt heb geen geluk met de tijd. Tenminste, niet met de tijd in mijn keuken. Ik heb er zelfs al twee nieuwe klokken neer gehangen, die beiden na korte tijd geen tijd meer aan gaven. Ok, twee keer per etmaal hadden die klokken dan nog gelijk, maar hoe groot is de kans dat je net op dat tijdstip wilt weten hoe laat het is?

Lastig voor mij, daar ik al bijna dertig jaar horlogeloos door het leven ga. 

Uit de inboedel van mijn moeder kwam het antwoord dacht ik. Zij had in de keuken zo'n radiografisch aangestuurde klok. Kan toch niet meer mis gaan zou je denken? 

Ja, zou je denken idd, want hij hing er nog geen dag, en stopte ermee. Kan, kan, dacht ik nog, want ook radiografisch aangestuurd loopt op batterijen. Duzzzz, nieuwe batterijen gekocht, in de klok gestopt en...... Niks dus. Ja, hij maakte een ronde van ongeveer 24 uur, en stopte er op 4 uur mee.

Tja, dan zit er nog maar één ding op. Je legt je neer bij het feit dat je in de keuken geen tijd hebt. Of je niet naar de tijd hoeft te richten, tis maar hoe je het bekijkt.

De klok heb ik laten hangen. En zo af en toe keek ik er nog steeds op. Het is toch de klok van je moeder, toch? 

En nu komt het kippenvelmoment. Want zondagmorgen, op Moederdag, liep de klok ineens weer. Zomaar uit het niets gaf hij mij weer de tijd. Voor mij is het een teken.Tijd voor/van moeder is kostbaar....

Scandinavisch water.....

Nee, dit is geen reclame voor een nieuw bron/flessewater, maar over een fenomeen waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Scandinavië en water is natuurlijk een voor de hand liggende combinatie, maar het fenomeen waar ik het over heb is stil, spiegelend water.

Volgens mij heeft iedereen die naar Scandinavië op vakantie is geweest wel zo'n foto gemaakt. Een (berg)watertje dat de perfecte spiegeling geeft,zodat je als je de foto in handen hebt, je niet meer weet wat boven en onder is.

Overigens heeft Scandinavië veel fascinerend water,want alle beekjes,riviertjes,meertjes ( noem alle watertjes maar op) zijn plaatjes op zich....

En dan hebben we het nog niet eens over de kleur. Want gletsjer-water is er in vele bijzondere kleuren, zoals dit bijvoorbeeld.

Dat was het vloeibare water. Als het gaat vriezen, zie je dit soort kunst.

Nu noemde ik net al de gletsjer. En bevroren water is bevroren water zou je denken, maar omdat het ijs in een gletsjer zo op elkaar geperst wordt krijgt het deze bijzondere blauwe kleur.

Gek genoeg, als het afbreekt en in het smeltwater terecht komt (wat direct na de gletsjer ook 'normaal'helder is) lijkt het wel een stuk kristal, en heeft het soms net zulke kunstzinnige vormen als een stuk kristal.

Maar hoe kom ik nu toch zo met mijn gedachten bij dat Scandinavische water terecht? Omdat ik dit voorjaar veel getrakteerd ben op dit prachtige stilstaande, spiegelende water.

Gewoon bij mij in de 'achtertuin' . Is het dat het me nu ik weer honden heb zo opvalt, of hebben we dit jaar gewoon minder wind zo 's morgens  en 's avonds als ik met ze loop.

Hoe dan ook, ik geniet er met volle teugen van, en dat deel ik dan via Instagram (super 'app' voor iPad en/of Galaxyfoon) en Facebook. Instagram maakt de foto's soms net iets mooier, want deze komt mijn vaste lezer misschien wel bekend voor uit het beverblog.


Helaas komen niet al die foto's altijd in mijn blog terecht, simpelweg omdat ik niet genoeg tijd, of inspiratie heb om er een verhaal bij te maken. En sommige dan weer wel, omdat, zoals vandaag, de inspiratie er wel is.

Mocht je nu een Instagram account hebben, en niets van mijn mooie foto's willen missen, zoek me gerust op. Mijn nick is ( hoe kan het ook anders....) twwotw.

Tip van de dag: Zie de zon eens in het water schijnen.