Unthinkable

Dochter en ik zijn deze week weer flink onze Pathépas aan het gebruiken. Ik schrijf niet eens meer over elke film die we zien, dat zou bijna niet bij te houden zijn, maar ik doe mijn best. En zo af en toe zien we een film, daar moet ik gewoon wat over schrijven. We zijn heel luchtig begonnen met Leap year.

 

Een film die ik erg graag wilde zien. Ik vind Amy Adams een ontzettend leuke actrice. In Enchanted ( deels teken, deels echte film) was ze een schattige sprookjes prinses, terwijl ze in Doubt een tamelijk kleurloze non speelt. Kan het niet echt goed verklaren, maar voor mij heeft ze als actrice absoluut *het*. Leap Year was inderdaad de leuke film die ik verwacht had.

Daarna zijn we dus nog naar Unthinkable geweest....

Wat een film.Ik kan er nog steeds niet goed over uit. Wat een afschuwelijke film...Maar niet in de zin dat hij slecht is gemaakt, maar het onderwerp is dermate schokkend, en zoals ik het ervaren heb schokkend verfilmd, dat ik niet goed weet wat ik er precies over moet schrijven. Ik weet dat er mensen zijn, die als ze nerveus worden, gaan lachen. Ik denk dat er een aardig aantal van dat soort mensen in de zaal zat. Dat hoop ik tenminste, dat moet gewoon, want deze film is echt schokkend. Hoe ver zijn we als *mensen* gekomen, dat dit kan. En dan bedoel ik niet het maken van dit soort film, maar het onderwerp waar de film over handelt.Hoe ver mag je gaan om terroristen te verhoren? Wat rechtvaardigt dit soort handelen? Dit is het soort film, waar je eigenlijk niet naar kunt kijken, maar je kunt ook niet wegkijken.Ik denk dat deze film ook gemaakt is om ene discussie op gang te brengen, maar eerlijk gezegd zou ik geen zinnig argument kunnen verzinnen om aan zo'n discussie deel te nemen. Ik geloof dat ik mijn gevoelens het best vertolk als ik schrijf dat deze film aantoont hoe ziek deze maatschappij is........En juist omdat we omdat wij deel uitmaken van deze maatschappij kun je deze film noch aanzien, noch wegkijken......

Tip van de dag: Soms heb je geen antwoorden......