En tot mijn verbazing zie ik Akabar buiten zitten. "Hoe kom jij nou buiten ???"roep ik verbaasd en wil hem gaan pakken. Hij liet zich niet echt makkelijk pakken, wat hij anders, als hij al eens op de galerij terecht komt wel toelaat. Hij was tamelijk geschrokken voelde ik, helemaal verstijfd.Nog steeds snapte ik niet hoe hij buiten kwam, en ik riep dochter of zij er enig idee van had hoe hij buiten kwam. Ze nam Akabar van me over en zei dat zelfs zijn vacht verstijfd aanvoelde. zo geschrokken moest hij zijn.
Maar snel mee naar binnen genomen, toch wel zielig dat terwijl wij naar binnen gingen hij blijkbaar even snel naar buiten geglipt was, en wij hem ijskoud buitengesloten hadden. "Maar ehhh, wat is dat nou? " zegt dochter. "Het is niet Akabar" stamelde ze voor ze in een manische giegelbui losbarste .
En dat kon wel kloppen.......
Zoals te zien is, ze vinden elkaar niet erg aardig. Maar het was ook niet zo erg vreemd dat we ons vergisten, dat mag ook wel duidelijk zijn. Aranel is alleen maar errug nieuwsgierig, maar Akabar kan zijn spiegelbeeld ( wat overigens een dametje is) niet erg waarderen.We zijn allebei een kant van de galerij opgelopen, om te kijken of iemand voor de luchtigheid zijn deur open had gezet, maar nee, overal zat alles potdicht. Ik zag dat een buurvrouw waarvan ik weet dat ze katten heeft nog wakker was, dus die heb ik ik gelijk aangesproken. Het was niet de hare, noch van haar vriendin ( die idd 2 zwarte katten heeft) Dus helaas. We zitten voor de nacht met een derde katje opgescheept. Ze zit nu te *zingen* op dochters schoot. Ze ziet nl Aranel zitten, die zijn nieuwsgierigheid maar slecht kan bedwingen.En die heeft zich maar lekker breed gemaakt op de drempel van mijn kamer.....
Tip van de dag: Beter twee katten in huis dan één op de galerij......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten