Het valt niet mee om het leven als leuk te blijven bezien als je hormonen de boel op een verschrikkelijke manier overnemen. Ik heb het gevoel dat ik weer terug bij af ben. Ik ben dit blog ooit begonnen om mezelf te ondersteunen bij het afbouwen van antidepressiva die ik bijna anderhalf jaar geslikt had vanwege verregaande PMS klachten. Toen ontstaan door foutje van de gynaecoloog ( hormoonspiraaltje geplaatst terwijl ik dus helemaal niet tegen hormonen kan), nu door inmiddels toch wel op gang komende overgang.
Het slikken van de antidepressiva heeft toen super geholpen, maar helaas heeft die een ontzettend vervelende bijwerking, en wel dat je er flink van aankomt. In die anderhalf jaar dat ik ze geslikt heb 12 kilo! En die krijg ik er met geen mogelijkheid meer af. Ik heb met de mate waarin in nu de klachten ervaar wel overwogen het weer te gaan gebruiken, want dit is geen leven, maar nog eens 12 kilo.... Nee, dat zie ik echt niet zitten.
Met zo'n zwart/witte PMSbril op is het echt super moeilijk om het leuke van het leven te blijven zien. Het ergste vind ik geloof ik nog wel dat alle dingen waar ik normaal gesproken zo'n plezier in heb/aan beleef, dat zelfs die me nauwelijks meer aan het glimlachen kunnen brengen. Heel af en toe heb ik nog wel mijn oplevingen ( voornamelijk als ik ongesteld ben, en dus wel weer loop te krampen van de buikpijn) maar de allesoverweldigende vermoeidheid maakt het er ook weer niet makkelijker op.
Bovendien ben ik zo af en toe een verschikking voor mijn omgeving. Ik doe echt mijn best maar Dr Jekyll en Mr Hyde zijn er soms niets bij. Het is net als bij de Hulk. De allesoverweldigende boosheid neemt het soms echt zomaar over. Ik wil het wel inhouden, maar het lukt gewoon echt niet. Iedereen kent dat gevoel wel dat de hele wereld tegen je is. Vermenigvuldig dat met 10 en dan heb je hetw el zo'n beetje. Mijn verstand weet dat het mijn hormonen zijn, maar ja, dan is de Hulk al los zeg maar. Het enige wat helpt is mezelf dan maar afzonderen, maar ja, daar word je natuurlijk ook niet vrolijker van!
Misschien klinkt dit allemaal vreemd, want ik blog toch nog zoveel leuke dingen zul je denken. Dat is mijn manier om me staande te houden, en het helpt ook echt wel. Maar ik besef absoluut dat ik op een punt gekomen ben dat ik wat moet gaan doen. Na de vakantie ga ik weer naar de dokter. Ja, weer, want de eerste stap had ik al gezet. De lichamelijke klachten kunnen we al afstrepen, mijn bloed is prima in orde, geen bloedarmoede, hypothyroïdie (te traag werkende schildklier)of suikerziekte ( of leverafwijkingen, te hoge bezinking, en en en----> na ugh buisjes bloed kunnen we dat allemaal afstrepen)
Maar goed, ik moest het gewoon allemaal even kwijt. Als mijn blogs weer eens even uitblijven, dan weet je waarom. Ik ben dan gewoon te moe, of mijn visie is simpelweg te zwart/wit om überhaupt iets leuks te zien.Maar ik blijf bloggen, want ondanks (dit) alles is het leven Leuk!
Tip van de dag: Wees lief voor elkaar, dat kunnen we allemaal gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten