Short Story

De deur gaat open. " Ik was de vloer aan het doen, dat moest echt nodig gebeuren" verontschuldigde ze de Swiffer in haar hand. Zo blijft haar toon gedurende mijn hele bezoek. Eigenlijk kom ik voor hem, maar hij ligt te slapen. Een tevergeefs tripje naar het ziekenhuis heeft hem zozeer vermoeid dat hij even is gaan liggen. "Dat doet hij steeds vaker de laatste tijd" , klinkt het alweer verontschuldigend. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik haar even alleen tref. Ook zij heeft zo af en toe wat aandacht nodig.

" Ja, ik heb ook zo slecht geslapen vannacht, daarom zijn mijn ogen zo raar, ik heb er gewoon last van", zegt ze terwijl ze over haar ogen wrijft. De rust moet nog even in haar lijf komen nu ik er ben. Dus gaat ze eerst maar eens koffie zetten. Dat ritueel brengt haar even tot rust en maakt dat ook zij kan gaan zitten.

En dan komt het verhaal van het vergeefse uitstapje naar het ziekenhuis. Verkeerd gekeken op de afspraken kaart, ze moeten eigenlijk morgen pas.Ze springt een beetje van de hak op de tak. De zorg voor haar vriend begint haar steeds zwaarder te vallen, maar zijn ziekte-inzicht is niet zo realistisch en haar gevoel voor orde maakt dat zij beiden alles het liefst zo lang mogelijk in eigen handen houden.Maar nu hij er niet bij is laat ze eindelijk los hoe moeilijk alles voor haar is. " Ik heb eigenlijk de kracht niet meer in mijn handen om hem zijn klysma's te geven, en hij wordt zo mager. En vandaag in het ziekenhuis, daar zat hij dan op dat stoeltje, de stumpert" In dat laatste woord klinkt oneindig veel liefde en medelijden door. Ook medelijden met haarzelf, weer moet ze binnenkort een man weg gaan brengen"

" Ja", vertrouwd ze me toe" en dan te bedenken dat ik na het overlijden van mijn man echt geen vriend meer wilde hoor." Ik wist dat ze een geweldig huwelijk, met een verschrikkelijk lieve man had gehad, en ten slotte was ze al in de zeventig toen haar man overleed.Buiten hun liefde was het gezin altijd erg hecht geweest, en liepen haar kinderen ook met hun vader weg. Dus het was wel te begrijpen dat ze dan niet meer aan een ander moest denken.

Toen verloor ze zichzelf in haar herinneringen. Het leek wel of ze totaal vergeten was dat ik er zat. " Ik weet het nog goed. Ik was een kopje koffie drinken bij de buurvrouw toen hij daar ook langs kwam. Haar man en hij waren altijd goede vrienden geweest, en hij had zijn vriend beloofd een beetje op zijn vrouw te passen toen hij overleed. Dat deed hij ook trouw, regelmatig kwam hij bij haar , en zo kwam hij mij tegen. Charmant als hij is zei hij " Goh, ik wist niet dat je zo'n knappe buurvrouw had!" Later belde hij ineens op. Hij had aan mijn buurvrouw mijn nummer gevraagd. Ja, dat had hij ook al aan mij gevraagd, maar dat doe ik niet zei ik toen tegen hem. Maar toen heb ik hem toch laten komen voor een kopje koffie. Hij had zo'n bos rozen bij zich" glunderde ze terwijl ze een flinke bos met haar handen aanduidde.

" We hebben het zo gezellig gehad met elkaar. Dan gingen we lekker dansen met elkaar in de kamer. En hij kon goed dansen! Zo'n lieve man, en ook gelijk met mijn kinderen. Ik was een beetje bang, mijn zoon was zo dik met z'n vader. maar toen hij hem had leren kennen belde hij me de volgende dag op om me te zeggen dat ik zijn zegen had. Altijd heeft hij voor mijn kinderen klaargestaan. Helpen met klussen, niets was hem teveel...."

Het viel even stil, en het werd duidelijk dat haar ogen niet dik waren van het slaapgebrek.Ik ging naast haar zitten en sloeg mijn arm om haar heen. Meer kon ik niet doen, wat kun je doen? Niet één keer, maar voor de tweede keer gaat zij een grote liefde verliezen. Soms krijgen wij , de dames van de verpleging een heel intiem kijkje in het leven van de mensen die wij mogen verzorgen. Dan kun je alleen maar stil worden, een arm om iemand heen slaan en er gewoon zijn......