Onmiddelijk en onverbiddelijk

Vandaag, rond een uur of half tien, sloeg het noodlot toe. Lees mee, huiver, en wees gewaarschuwd....

Normaal heb ik er niet zo'n last van, en er was eigenlijk ook totaal geen reden toe. Het is ook helemaal niet die tijd van de maand, maar ik had honger. Om half tien al. En wel zo erg, dat ik toch maar even langs de winkel ben gegaan om wat te eten te halen. Verstandig als ik ben deed ik een kaasbroodje en een ham/kaascroissant in een zakje.

Maar ja, met honger de winkel ingaan.... dat is de Goden verzoeken. En inderdaad, waar viel mijn oog op?!?!?!? Jawel op de, door stapje-voor-stapje al gezien en gewraakte, pepernoten!
 
Oei, dilemma....Want mijn principes zeggen heel duidelijk: Voor eind november absoluut geen pepernoten kopen. En zeker niet half september zeg. Zijn ze nou helemaal gek geworden?!?!? De paaseitjes zijn nog maar net weg!!
 
Maar ja, ik vind ze zooo lekker, dus dat principe was door de honger al rap gesneuveld .Ik geef het toe, ik ben voor de verleiding bezweken. Ik heb ze gekocht. Voor één keer dan, en de volgende pas eind november, eerlijk waar.

Maar ja, waar vrienden je je zonden makkelijk en snel vergeven ( per sms), straffen de hogere machten onmiddellijk en onverbiddelijk

Want  de klant waar ik na het eten van mijn croissant en broodje binnen stapte  had een tompoes voor mij klaar staan. "Die lust jij wel hè", zei ze met veel vertrouwen in haar stem, en uiteraard had ik het hart niet om te weigeren.

En bij de klant daarna moest ik ook eten. Moest?

Ja, moest, want haar moeder was drie dagen daarvoor overleden, en in die cultuur is het gewoonte om drie dagen na het overlijden van iemand veel en lekker te eten. Om de overledene te eren.Tja, en dan kun je dus moeilijk nee zeggen. Gelukkig mocht ik wel kiezen, of ik dadels/ koekjes,/baklava of een tosti wilde. Ik heb maar voor het laatste gekozen. Na de tompoes had ik meer behoefte aan iets hartigs. Maar toen kwam ze met eitjes aan, of ik dat niet lekkerder vond... Weer met zo'n hoopvolle blik in haar ogen, want een tosti.... dat is toch veel te gewoon.Dus zat ik heerlijk aan het Irakese brood, met twee gebakken eitjes met lekkere kruiden erop. Bij binnenkomst was mij trouwens al een dikke plak soort van kruiden/noten/dadelcake in mijn handen gedrukt, en weigeren iets te eten bij een islamistische familie is zo'n belediging....

Je begrijpt wel dat de cup á soup die ik nog voor de lunch gekocht had, zo mijn la in verdwenen is. Ik hoefde even helemaal niets meer.

En 's middags ging het gewoon nog even door. Bij mijn één na laatste klant krijg ik ook altijd een sapje met wat lekkers, maar omdat het middag was, begreep ze ook wel dat ik al gegeten had. Maar eigenlijk kon er best nog een koekje bij hoor, vond ze. Die heb ik echter beleefd doch zeer beslist afgeslagen.

Maar ik had nog één klant te gaan. Daar was ik zelfs niet meer te porren voor een glaasje fris. Ik was er bijna heen gerold! "Kan ik dan echt niks aan je kwijt, kind?"klonk het bijna wanhopig, en dat zeggende drukte ze twee mandarijntjes in mijn hand "Voor thuis!"

Tip van de dag: Als je bij thuiszorg werkt, hoef je vaak niet eens een lunch mee te nemen