vrijdag 30 april 2010

Weerpraatje

Gisteren heb ik weer genoten van mijn eigen verbazing. Wat is de natuur, en dus ook het weer toch iets heerlijks he. Zo sta je (bijna) tot je knieën in de sneeuw, en ineens zit je weer in je shirtje op de scooter. Da's natuurlijk schromelijk overdreven, maar soms voelt het wel zo. Na de winter had ik er even een hard hoofd in. Alle grasvelden kwamen zo geel onder de sneeuw vandaan, en er leek maar geen schot in de lente te komen. Na alle verhalen over het strooizout wat zo slecht is voor de bomen had ik er een beetje een hard hoofd in.

En dan ineens staat alles in bloei. Overal waar je kijkt zie je schattige roze en witte blaadjes dwarrelen, en al weer veel te snel zijn die weer weg. Ik weet nog wel toen ik de meeste van de witte bloesem al zo snel zag verdwijnen dat ik bij mezelf dacht dat die nou wel eens twee maanden mochten blijven hangen, zoals de sneeuw dit jaar ook zo'n beetje heeft gedaan. Het leek me wel een mooi idee. De sneeuw twee weken ( dan is toch zo'n beetje iedereen hem zat) en de bloesems twee maanden!

Wat heb ik genoten van de twijfelend verschijnende groen blaadjes, en niet te vergeten de zalige geur die dat met zich meebrengt. Maar de bomen bleven toch nog steeds een wat kalige indruk geven naar mijn idee. En dan ineens is dat over. Het fietspad wat rijkelijk door kastanjes omgroeid is lijkt inmiddels al weer op een statige laan, en zelfs de kaarsen gaan al ergens op lijken. Dát, met het feit dat je al alleen in een shirtje op de scooter kunt zitten geven mij dan ineens zo'n gevoel van verwondering en gelukzaligheid.

En dan 's avonds, als kers op de taart een prachtig onweer, terwijl je veilig in je huisje zit.... Vertel het mij maar, wat wil een mens nog meer?

Tip van de dag: Kijk om je heen geniet en verwonder je 


Geen opmerkingen:

Een reactie posten