Gisteren bij de yoga heb ik weer eens een heel interessante en aparte ervaring gehad. Tijdens een visualisatie om energie op te doen moesten we onszelf in de woestijn plaatsen, net voor de zonsopgang.Langzaam kwam de zon op, en moest je je vullen met de warmte en het licht van de zon, die langzaam van oranje naar geel naar wit veranderde. Dat lukte zo goed, dat ik zelf een figuurtje werd, wat zelf wit licht uitstraalde, en bovendien zweefde ik zelfs net een klein stukje boven de grond. Het was zo'n heerlijk gevoel, waar ik eigenlijk maar één beschrijving voor heb: "Los"
Ik voelde me werkelijk los van alles en iedereen, zo heerlijk alleen maar mezelf. Na de visualisatie had ik wel willen opspringen, zoveel energie voelde ik ineens.
En dat heeft weer van alles bij me losgemaakt.Ik ben er in mijn hoofd nog steeds mee bezig. Communicatie, interactie tussen mensen. En ik realiseer me:"Hoe meer ik de mensen ga leren kennen, des te minder ga ik van ze begrijpen...." Iemand heeft geloof ik ook wel eens gezegd: "Hoe meer ik de mensen leer kennen, des te meer ga ik van dieren houden", maar dat zou ik nog niet eens willen zeggen. Ik blijf het een boeiende materie vinden, al begrijp ik er dus steeds minder van. Je zou toch zeggen, dat met het ouder worden je meer inzichten verwerft. Maar ik heb hoe langer hoe meer het gevoel dat je je alleen maar bij meer zaken neer gaat leggen. Op loggy volg ik nog een blogger, en wat zij laatst schreef kwam wel erg dicht bij hoe ik me soms voel.
Ik vraag me vaak in alle ernst af waarom mensen dingen uit de weg gaan die "moeilijk"zijn. De makkelijke weg is meestal niet de meest boeiende of leukste. Uiteindelijk leidt makkelijk heel vaak juist tot de grootste teleurstelling of verdriet, omdat je jouw keuze moment voorbij hebt laten gaan. In de omgang van twee mensen wordt het pas makkelijker als je eerst het *moeilijkere* pad bewandeld. Je door de doornen van verschillende behoeften worstelt, over de obstakels van verschillend karakter klautert. Er komt geen inzicht door *makkelijk* te zwijgen, en te denken dat je weet wat een ander denkt. Het geeft helemaal niets als het onderweg eens flink onweert en dondert, omdat je de ander duidelijk wilt maken hoe jij er over denkt.Na een goeie onweersbui is het ook altijd weer zo heerlijk fris en fruitig.... Pas als je uitspreekt wat er in jezelf leeft kun je zien of er een compromis mogelijk is. Je denkt misschien te weten wat de ander denkt, leuk vindt, wil horen, maar is dat ook zo? Daar kom je alleen achter door er over te praten. En dat praten soms met een traantje of misschien wel een boze kop gepaard gaat, tja, wat geeft dat? Dat maakt het leven toch juist leuk en boeiend?
Niet praten is dan misschien makkelijk, maar het leidt uiteindelijk nergens heen, want het komt erop neer dat je op een prachtig pad gaat staan en geen stap verzet. De vraag die je jezelf moet stellen is denk ik: Waar wil je heen, en hoe en met wie wil je daar komen. Is jouw antwoord:" Ik wil hier blijven staan, in mijn uppie ", dan moet je dat natuurlijk gewoon doen, maar al weet ik dan nog niet zo heel erg goed waar ik heen wil, ik weet wel dat ik niet stil wil blijven staan....
Tip van de dag:
Ps En dan ga ik nu lekker op balkon van het zonnetje genieten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten