Deze keer een special, voor vrouwen. mannen zijn uiteraard ook welkom om het te lezen, wie weet, misschien begrijp je je vrouw/vriendin dan de volgende keer een beetje beter. En als er mannen zijn die zich geroepen voelen om daar een verhaal tegenover te zetten.... Graag! Mail je verhaal, en wie weet. Als het interessant en informatief genoeg is, plaats ik het. 
Ik doe alles om dames en heren elkaar beter te laten begrijpen.
Maar nu even voor de dames. En met name de dames in de overgang. vroeger dacht ik altijd als het over hormonen en PMS en dat soort dingen ging: "Niet zo zeuren zeg, zit allemaal tussen je oren!"En tot op zekere hoogte is dat ook zo, want die hypothalamus zit ook tussen je oren. En daar worden al die hormonen gemaakt, dus technisch gesproken zit het ook tussen je oren. Maar daar houdt het op hoor. Wat een ellende kunnen die dingen veroorzaken.
Overgang, menopauze, the Change, Second Life, zo maar een paar benamingen voor hetzelfde. Op zich zit er in iedere naam wel iets grappigs als je er goed over na denkt. Het is inderdaad de overgang van het ene leven ( zorgen voor de kindertjes, man etc) naar het andere ( zorgen voor jezelf) En je houdt er uiteindelijk een tweede leven aan over. Maar ja, dan moet je dus wel door die verandering (change) heen.... En dat doe je het beste door op je gemak pauze te nemen. Maar ja, dat is iets waar wij vrouwen nou juist niet zo erg goed in zijn. Ik althans niet. Overigens bedacht ik me nog zoiets grappigs. Op de leeftijd dat je veranderingen helemaal niet meer zo leuk vindt, en je je er steeds vaker op betrapt dat je in je gedachten steeds meer op oma gaat lijken, met haar "Vroeger was alles beter, waarom kunnen dingen nou niet gewoon hetzelfde blijven gaan" onderga je de grootste verandering die er maar bestaat! Maar goed, dat zijn de kleine grapjes van het leven
Vandaag was ik dan dus eindelijk bij Care for Women. Niets dan lof, ik kan niet anders zeggen. Het is natuurlijk sowieso al prettig om met een vrouw over zo'n soort *probleem* te praten. Maar wat een parate kennis zeg. Voor mij helpt het vaak al als ik weet waar bepaalde dingen vandaan komen. Niet dat de problemen dan gelijk opgelost zijn, maar het helpt mij wel, te weten wat er nu eigenlijk in dat lijf gebeurt. En dat is denk ik ook een groot verschil met ene *gewoon* doktersbezoek. Mijn huisarts is ook nog eens mannelijk, maar die heeft simpelweg ook geen tijd om alles zo uitgebreid uit de doeken te doen. Ik heb daar een uur gezeten, waarvan ikzelf denk ik een kwartiertje aan het woord ben geweest om het probleem te schetsen. En verder is de verpleegkundige/ervaringsdeskundige aan het woord geweest.
Ze riedelde alles op met een vanzelfsprekendheid , zonder me het gevoel te geven -daar-zit-er-weer-één- Heerlijk, zo'n energiek mens tegenover je, die zelf deze kant opgegaan is, omdat ze eigenlijk hetzelfde meegemaakt had! ER IS NOG HOOP!!!!
Nou had ik natuurlijk al geschreven dat het op het ogenblik al weer wat beter met me ging, maar dat dat maar een dun laagje was, bewees vandaag wel. Daarheen rijdend kreeg ik al weer een huilbui. Waarom is het voor de meeste van ons dames ( en ws de verpleegmutsen onder ons dubbel) nou toch zo moeilijk om lief te zijn voor onszelf, zuinig te zijn op onszelf?
Ik weet in iedergeval weet wat er met me aan de hand is, dat is het goede nieuws. Dat ik in de premenopausale fase zit. En die kan twee tot zeven jaar duren. "Wie zegt er dat het bij jou twee jaar duurt?"wist dochter bijdehand op te merken, waarop ik, onverbeterlijk optimistisch terug reageerde met : "En wie zegt er dat het bij mij zeven jaar duurt!" En hoe beter ik door deze periode heen kom, des te meer positieve invloed dat heeft op de verdere voortgang. Dus for now: Ik ga aan de hormonen en heb een vitamine preparaat en veel goede raad meegekregen.
Ik heb weer veel geleerd vandaag. Dat die rare overgang meer klachten met zich mee kan brengen dan alleen maar een onregelmatige cyclus en opvliegers. En dat je voor dit soort klachten echt veeeel beter naar Care for Women kan gaan dan naar je huisdokter, zelfs al kun je wel goed met hem of haar opschieten.
Tip van de dag: Met alle vrouwen*problemen*, ga naar Care for Women ( ook bij jou in de buurt)
Ik doe alles om dames en heren elkaar beter te laten begrijpen.
Overgang, menopauze, the Change, Second Life, zo maar een paar benamingen voor hetzelfde. Op zich zit er in iedere naam wel iets grappigs als je er goed over na denkt. Het is inderdaad de overgang van het ene leven ( zorgen voor de kindertjes, man etc) naar het andere ( zorgen voor jezelf) En je houdt er uiteindelijk een tweede leven aan over. Maar ja, dan moet je dus wel door die verandering (change) heen.... En dat doe je het beste door op je gemak pauze te nemen. Maar ja, dat is iets waar wij vrouwen nou juist niet zo erg goed in zijn. Ik althans niet. Overigens bedacht ik me nog zoiets grappigs. Op de leeftijd dat je veranderingen helemaal niet meer zo leuk vindt, en je je er steeds vaker op betrapt dat je in je gedachten steeds meer op oma gaat lijken, met haar "Vroeger was alles beter, waarom kunnen dingen nou niet gewoon hetzelfde blijven gaan" onderga je de grootste verandering die er maar bestaat! Maar goed, dat zijn de kleine grapjes van het leven
Vandaag was ik dan dus eindelijk bij Care for Women. Niets dan lof, ik kan niet anders zeggen. Het is natuurlijk sowieso al prettig om met een vrouw over zo'n soort *probleem* te praten. Maar wat een parate kennis zeg. Voor mij helpt het vaak al als ik weet waar bepaalde dingen vandaan komen. Niet dat de problemen dan gelijk opgelost zijn, maar het helpt mij wel, te weten wat er nu eigenlijk in dat lijf gebeurt. En dat is denk ik ook een groot verschil met ene *gewoon* doktersbezoek. Mijn huisarts is ook nog eens mannelijk, maar die heeft simpelweg ook geen tijd om alles zo uitgebreid uit de doeken te doen. Ik heb daar een uur gezeten, waarvan ikzelf denk ik een kwartiertje aan het woord ben geweest om het probleem te schetsen. En verder is de verpleegkundige/ervaringsdeskundige aan het woord geweest.
Nou had ik natuurlijk al geschreven dat het op het ogenblik al weer wat beter met me ging, maar dat dat maar een dun laagje was, bewees vandaag wel. Daarheen rijdend kreeg ik al weer een huilbui. Waarom is het voor de meeste van ons dames ( en ws de verpleegmutsen onder ons dubbel) nou toch zo moeilijk om lief te zijn voor onszelf, zuinig te zijn op onszelf?
Ik weet in iedergeval weet wat er met me aan de hand is, dat is het goede nieuws. Dat ik in de premenopausale fase zit. En die kan twee tot zeven jaar duren. "Wie zegt er dat het bij jou twee jaar duurt?"wist dochter bijdehand op te merken, waarop ik, onverbeterlijk optimistisch terug reageerde met : "En wie zegt er dat het bij mij zeven jaar duurt!" En hoe beter ik door deze periode heen kom, des te meer positieve invloed dat heeft op de verdere voortgang. Dus for now: Ik ga aan de hormonen en heb een vitamine preparaat en veel goede raad meegekregen.
Ik heb weer veel geleerd vandaag. Dat die rare overgang meer klachten met zich mee kan brengen dan alleen maar een onregelmatige cyclus en opvliegers. En dat je voor dit soort klachten echt veeeel beter naar Care for Women kan gaan dan naar je huisdokter, zelfs al kun je wel goed met hem of haar opschieten.
Tip van de dag: Met alle vrouwen*problemen*, ga naar Care for Women ( ook bij jou in de buurt
)
De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik het een beetje vergeten was .... Ook een symptoom van de overgang ? Enfin, blij dat je er met een goed gevoel weer bent weggegaan ;-) Horen artroseklachten soms ook bij de overgang ? Is er voor mij ook nog hoop ?
BeantwoordenVerwijderen