Zusters on Tour

Nee, dit betekent niet dat ik met mijn zussen op vakantie ga, of dat ze zondag ook op de scooter stappen om mee te rijden met de Utrecht/Zuid-Holland tour.

Zoals er tegenwoordig van alles op maat bestaat ( het kriebelt me nog steeds, zorg op maat...Wie zijn maat?!?!?! Er wordt veronderstelt die van de zorgnemer, maar ik vermoed toch dat de zorgbetaler, aka de zorgverzekeringen er een grotere vinger in de pap hebben), is er ook Theater op Maat. En zo werden wij van de Thuiszorg Rotterdam getrakteerd op een speciale theater voorstelling.

Zusters On Tour is een bijzondere theatervoorstelling op de werkplek van medewerkers in de ouderenzorg en thuiszorg, mogelijk gemaakt door het ministerie van VWS en het Florence Nightingale Instituut

Het begint met een stel dat binnenkomt en vraagt of Robina Huppeldepup er ook is. Jaha, die werkt toch echt bij de Thuiszorg Rotterdam. Want die heeft hun relatie gered zeg maar. Die was op sterven na dood, maar door de *pallitatieve* zorg die ze aan tante Rickie heeft verleend is dit stel elkaar ook weer nader gekomen. Ze hebben een cadeautje voor haar......

Dat eerste stukje is echt een kippenvel stukje. Je beseft soms gewoon niet hoeveel je voor iemand kunt betekenen. Niet alleen de klant/patiënt, maar ook de mensen er om heen. Je doet *gewoon* je werk. En toevallig ligt mijn hart ook nog eens in de palliatieve zorg, dus dat was een goede binnenkomer.

Afscheid van tante Rickie

 

 

 

Daarna nemen ze je mee op een ochtend ronde, door de hele zorg heen. 

 

De absurditeit van soms de hoeveelheid mensen die zorg komen verlenen, het klantje pik, wat bij instellingen onderling nogal eens gebeurt. 

 

 

 

Een klant die haar eigen verleden als zuster op de Solex nog eens ophaalt

 

Een vervelende gebeurtenis voor de hulpverleenster, die dan vervolgens nergens haar verhaal kwijt kan, omdat er op kantoor niemand tijd heeft om de telefoon op te nemen en alle anderen die ze belt eigenlijk alleen hun eigen verhaal kwijt willen. 

 

 

Van klanten die enigzins agressief zijn ( verbaal), waar je wurgneigingen van zou krijgen.

 

Maar die dan vervolgens toch bijtrekt en een gezellig praatje maakt en dat reepje chocolade aan biedt. Omdat die agressie voornamelijk voort komt uit onmacht?!?!?!

En dan eindigt het weer met het zoekende stel. Ze hoopten toch nog steeds Robina te vinden, die ze een papegaai wilden geven, die helaas weggevlogen was, alleen de kooi met veren hadden ze nog. Gevuld met kleurige veren. Maar omdat Robina er echt niet was wilden ze ons allemaal, omdat wij eigenlijk tenslotte toch allemaal die Robina zijn dan maar symbolisch dat cadeau geven. Eén van ons kreeg onder veel gelach één van de veren aangereikt. Ze mocht zelf weten waar ze hem stak.

Als laatste hebben we met z'n allen, op de wijs van I did it my way nog een lied gezongen:

Nou ben ik vaak niet zo'n meezinger en swinger ( behalve op concerten, waar toch geen mens me hoort ) Maar deze keer heb ik uit volle borst mee staan zingen. Want ondanks alles, ben ik zeker trots op het feit dat ik werk bij de Thuiszorg!

Tip van de dag: Krijg je de kans, zeker gaan zien de voorstelling!