Het gaat een (goede!) gewoonte worden. Onze grote baas is weer een lunchronde met ons, uitvoerend, personeel aan het maken.Vorig jaar mee begonnen, en wat zag ik er tegenop. Maar zoals ik daar al beschrijf, de Thuiszorg Rotterdam heeft echt het roer omgegooid.
Nu geniet ik nog steeds erg van mijn werk, en ik mag zelfs wel zeggen dat het ( plezier in mijn) werk mij afgelopen jaar meer dan eens op de been heeft gehouden. Wat gezondheid betreft gaat het nog steeds niet helemaal lekker met mij, met af en toe flinke dieptepunten. Zo ook afgelopen week. De afwezigheid van mijn verhalen heeft dat misschien al enigzins doen vermoeden, maar mijn energiepeil was absoluut ver onder nul vorige week.
En zo was vandaag dus weer de bazenlunch aangebroken, en ik ging er weer met net zo veel tegenzin heen als vorig jaar. Omdat het leven me op het ogenblik nogal zwaar valt, is mijn werkplezier ook een beetje gedaald. Veel beloven weinig geven is dan al snel een zinnetje dat in mijn hoofd opkomt. En zoals ik vorig jaar al schreef. soms kan ik ook wel heeel kritisch uit de hoek komen, wat niet altijd in dank wordt afgenomen.
Dus zag ik er wederom wat tegenop om met de baas te gaan lunchen. Onder de belofte alleen maar broodje happen en verder niks zeggen was ik dan toch mee gegaan.
En wat kunnen dingen waar je tegenop ziet ineens een verrassende wending aan je dag geven. Net zoals vorig jaar heb ik een super goed gevoel na de lunch. Wat een geweldig initiatief is het toch eigenlijk, zon lunch met de baas. Het begrip over en weer wordt alleen maar vergroot. Het wij/zij, of nog erger, wij/jullie, wordt ineens helemaal weggevaagd. Vorig jaar al vertelde Ruud, dat directeur zijn helemaal niet zo leuk is alsie wel eens gedacht had. Niks *zomaar* mensen kunnen ontslaan omdat ze hun werk niet naar behoren doen, maar lange moeizame wegen om echt niet functionerende mensen ook werkelijk en zonder oprotpremie weg te werken. En agenda die voor het overgrote deel door andere mensen gevuld wordt. Maar daarentegen wel het genoegen om te zien als dingen wel goed gaan, als je bedrijfsresultaten, geen makkelijk onderwerp in de *softe* sector, langzaam weer een stijgende lijn vertonen. Maar goed dat was vorig jaar. EN toen waren we net begonnen aan de nieuwe werkwijze, Thuis in de Buurt.
Van het me voorgenomen lekker broodje happen en mondje dicht kwam weinig terecht. Want er was een voorstel rondje, waarin je ook werd geacht iets positiefs, maar eventueel ook iets negatiefs te melden. Tja, en als die mond open gaat..... Maar dat vond ik dus zo leuk, want in gedachten ben ik toch altijd een stuk scherper, dan wat er uit komt. En als de dikke deur op het moment dat jij ( ik dus
) aan de beurt bent, eerst begint met te zeggen dat je zo'n leuk blog hebt, tja... dan ben je sowieso even van je apromedingetje.
En toen besefte ik het. Hoe je het ook wendt of keert, wij ( de Thuiszorg Rotterdam) zitten nog steeds midden in een re-organisatie. Wel eens die van de werkvloer af gedragen wordt ( lees andere verslag), maar desondanks toch een hele echte re-organisatie. En dat kost tijd. En energie. Heel veel energie. En daar kwam ik juist wat van te kort. En dat in een tijd voor mij ( die gekke overgang) waarin je toch al niet zo dol bent op veranderingen. En de Thuiszorg is een grote organisatie. En groot betekend helaas soms gewoon ook een beetje log. Want als ik dan eindelijk al heb geaccepteerd dát er veranderingen moeten plaatsvinden, dan wil ik eigenlijk het liefst dat ze gisteren ingang vonden.
Dan zijn dit soort lunchen dus eigenlijk heel handige handvatten om weer eens te zien, dat we allemaal, op ons eigen niveau, met hetzelfde bezig zijn.Kortom, je gaat tijdens zo'n lunch er weer eens even voor zitten om goed met elkaar te communiceren.
Het lijkt zo makkelijk. Praten doen we allemaal, dus we communiceren..... Maar zo werkt het helaas niet. Wat op het ene niveau zo klaar als een klontje lijkt/is, ziet er heel anders uit op een ander niveau als er niet over gecommuniceerd wordt.
In één zin samengevat: Ik ben ontzettend blij dat ik mee geweest ben om te lunchen met de baas. Mijn blik is weer even ehhh, naar rechts gericht zeg maar. Ik heb weer even gemerkt, dat met alleen maar vooruit kijken je perspectief soms een beetje vervormd.
Tip van de dag: Mopperen is makkelijk, meedenken en communiceren soms wat moeilijker, maar geeft wel veel meer voldoening
Nu geniet ik nog steeds erg van mijn werk, en ik mag zelfs wel zeggen dat het ( plezier in mijn) werk mij afgelopen jaar meer dan eens op de been heeft gehouden. Wat gezondheid betreft gaat het nog steeds niet helemaal lekker met mij, met af en toe flinke dieptepunten. Zo ook afgelopen week. De afwezigheid van mijn verhalen heeft dat misschien al enigzins doen vermoeden, maar mijn energiepeil was absoluut ver onder nul vorige week.
En zo was vandaag dus weer de bazenlunch aangebroken, en ik ging er weer met net zo veel tegenzin heen als vorig jaar. Omdat het leven me op het ogenblik nogal zwaar valt, is mijn werkplezier ook een beetje gedaald. Veel beloven weinig geven is dan al snel een zinnetje dat in mijn hoofd opkomt. En zoals ik vorig jaar al schreef. soms kan ik ook wel heeel kritisch uit de hoek komen, wat niet altijd in dank wordt afgenomen.
Dus zag ik er wederom wat tegenop om met de baas te gaan lunchen. Onder de belofte alleen maar broodje happen en verder niks zeggen was ik dan toch mee gegaan.
En wat kunnen dingen waar je tegenop ziet ineens een verrassende wending aan je dag geven. Net zoals vorig jaar heb ik een super goed gevoel na de lunch. Wat een geweldig initiatief is het toch eigenlijk, zon lunch met de baas. Het begrip over en weer wordt alleen maar vergroot. Het wij/zij, of nog erger, wij/jullie, wordt ineens helemaal weggevaagd. Vorig jaar al vertelde Ruud, dat directeur zijn helemaal niet zo leuk is alsie wel eens gedacht had. Niks *zomaar* mensen kunnen ontslaan omdat ze hun werk niet naar behoren doen, maar lange moeizame wegen om echt niet functionerende mensen ook werkelijk en zonder oprotpremie weg te werken. En agenda die voor het overgrote deel door andere mensen gevuld wordt. Maar daarentegen wel het genoegen om te zien als dingen wel goed gaan, als je bedrijfsresultaten, geen makkelijk onderwerp in de *softe* sector, langzaam weer een stijgende lijn vertonen. Maar goed dat was vorig jaar. EN toen waren we net begonnen aan de nieuwe werkwijze, Thuis in de Buurt.
Van het me voorgenomen lekker broodje happen en mondje dicht kwam weinig terecht. Want er was een voorstel rondje, waarin je ook werd geacht iets positiefs, maar eventueel ook iets negatiefs te melden. Tja, en als die mond open gaat..... Maar dat vond ik dus zo leuk, want in gedachten ben ik toch altijd een stuk scherper, dan wat er uit komt. En als de dikke deur op het moment dat jij ( ik dus
) aan de beurt bent, eerst begint met te zeggen dat je zo'n leuk blog hebt, tja... dan ben je sowieso even van je apromedingetje.En toen besefte ik het. Hoe je het ook wendt of keert, wij ( de Thuiszorg Rotterdam) zitten nog steeds midden in een re-organisatie. Wel eens die van de werkvloer af gedragen wordt ( lees andere verslag), maar desondanks toch een hele echte re-organisatie. En dat kost tijd. En energie. Heel veel energie. En daar kwam ik juist wat van te kort. En dat in een tijd voor mij ( die gekke overgang) waarin je toch al niet zo dol bent op veranderingen. En de Thuiszorg is een grote organisatie. En groot betekend helaas soms gewoon ook een beetje log. Want als ik dan eindelijk al heb geaccepteerd dát er veranderingen moeten plaatsvinden, dan wil ik eigenlijk het liefst dat ze gisteren ingang vonden.
Dan zijn dit soort lunchen dus eigenlijk heel handige handvatten om weer eens te zien, dat we allemaal, op ons eigen niveau, met hetzelfde bezig zijn.Kortom, je gaat tijdens zo'n lunch er weer eens even voor zitten om goed met elkaar te communiceren.
Het lijkt zo makkelijk. Praten doen we allemaal, dus we communiceren..... Maar zo werkt het helaas niet. Wat op het ene niveau zo klaar als een klontje lijkt/is, ziet er heel anders uit op een ander niveau als er niet over gecommuniceerd wordt.
In één zin samengevat: Ik ben ontzettend blij dat ik mee geweest ben om te lunchen met de baas. Mijn blik is weer even ehhh, naar rechts gericht zeg maar. Ik heb weer even gemerkt, dat met alleen maar vooruit kijken je perspectief soms een beetje vervormd.
Tip van de dag: Mopperen is makkelijk, meedenken en communiceren soms wat moeilijker, maar geeft wel veel meer voldoening
Geen opmerkingen:
Een reactie posten