Jeetje, 22 maart laatste keer geschreven... Dat gaat niet helemaal goed....De vermoeidheid is weer met volle kracht terug. Ik kan mijn dag doorkomen, en doen wat ik moet/wil doen, maar 's avonds gaat het lampje al snel uit. ik mag tegenwoordig blij zijn als ik het negen uur zie worden, maar vaker nog lukt dat niet echt. Dan gaan we maar op bed een filmpje kijken heet dat dan. Maar de tienminutenregel gaat steeds sneller in de laatste tijd. Dat houdt in dat ik binnen tien minuten onder zeil ben, maar in de praktijk zijn het er vaak, nadat ik het gezegd heb, niet eens twee.
Vorige week al een verstandige beslissing genomen. Ik heb deze week lekker vakantie, en heb mezelf voorgenomen maar eens bij de dokter langs te gaan. Tuuk zit ik in de overgang, en grote kans dat de meeste van mijn klachten daar mee te maken hebben, maar ik word inmiddels al weer een poosje met een niet meer weg te denken pijn in één bepaald voetgewricht geplaagd, die maakt dat ik naar het einde van de dag steeds moeilijker ga lopen. Ook niet zo best voor de rest van mijn lijf, want die stelt de pogingen om voet te ontzien hier en daar ook minder op prijs.
Tijd dus voor iets wat absoluut niet tot mijn grootste hobby's behoort. Als *echte zuster* stuur ik uiteraard liever andere mensen naar de dokter, ipv er zelf heen te gaan.
Vorige week nog een flinke drukke werkweek achter de rug. Het kaartenhuis is aan het instorten. Ik had het al voorspeld, door het gebrek aan een beetje persoonlijke aandacht, de nadruk op de productiviteit, die helaas door ziekte tamelijk gedrukt wordt, wordt de druk op de nog wel werkende collega's erg hoog. En dat begint ineens zijn tol te eisen. Van de zeven collega's zijn er *ineens* ( dat zag ik dus al aankomen in mijn glazen bol) drie ziek. Gelukkig hoor ik daar (nog) niet bij, maar dat wil ik wel graag zo houden. Vandaar dat ik me afgelopen week volledig heb gegeven, maar vervolgens stoïcijns de deur achter me dicht heb getrokken, om van een week welverdiende rust te gaan genieten.
Gek genoeg heb ik niet zo erg last van het ingeleverde uurtje van afgelopen weekend. Had ik voorheen moeite vroeg mijn bed uit te komen, en lag ik er zelden voor twaalf uur in, daar is afgelopen jaar radicaal een omslag in gekomen.Met twee keer in de week om half zes eruit is vroeg opstaan meer een regel dan een uitzondering geworden. Zelfs op vrije dagen sta ik tegenwoordig zelden later dan acht uur naast mijn bedje. Heeft uiteraard ook wel iets met Toto te maken, maar die slaapt ook net zo makkelijk tot negen uur door.En als ik het 's avonds al twaalf uur zie worden, komt dat meestal omdat dat de eerste toiletronde is!
Deze week dus een heerlijke week alleen maar in het teken van mezelf. Lekker doen waar ik zin in heb, en jongens, wat een straf met dit weer zeg! Vandaag grootste deel van de dag op het balkon doorgebracht. Helemaal verslaafd aan het lezen in Ademloos van Kim Moelands. Een verschrikkelijk boek. Verschrikkelijke mooi, verschrikkelijk echt, verschrikkelijk indringend. Het is autobiografisch, haar eigen levensverhaal dus.In dit boek schrijft ze over het jaar dat ze haar vriend/man verloor aan cystic fibrosis ( taaislijmziekte), de ziekte die ze zelf ook heeft. Tranen wisselen zich af met een schaterlach, en oooo wat kan ik me opwinden over haar schoonouders. in mijn vak maak ik dit soort dingen helaas soms ook van zo dichtbij mee. Een sterfgeval brengt toch al heftige emoties met zich mee, maar somige mensen slaan alles. Geen boek voor tere zieltjes misschien, of juist wel? Ik kan het echter moeilijk wegleggen, zo goed is het geschreven.
Tip van de dag: Zorg goed voor jezelf.
Vorige week al een verstandige beslissing genomen. Ik heb deze week lekker vakantie, en heb mezelf voorgenomen maar eens bij de dokter langs te gaan. Tuuk zit ik in de overgang, en grote kans dat de meeste van mijn klachten daar mee te maken hebben, maar ik word inmiddels al weer een poosje met een niet meer weg te denken pijn in één bepaald voetgewricht geplaagd, die maakt dat ik naar het einde van de dag steeds moeilijker ga lopen. Ook niet zo best voor de rest van mijn lijf, want die stelt de pogingen om voet te ontzien hier en daar ook minder op prijs.
Tijd dus voor iets wat absoluut niet tot mijn grootste hobby's behoort. Als *echte zuster* stuur ik uiteraard liever andere mensen naar de dokter, ipv er zelf heen te gaan.
Vorige week nog een flinke drukke werkweek achter de rug. Het kaartenhuis is aan het instorten. Ik had het al voorspeld, door het gebrek aan een beetje persoonlijke aandacht, de nadruk op de productiviteit, die helaas door ziekte tamelijk gedrukt wordt, wordt de druk op de nog wel werkende collega's erg hoog. En dat begint ineens zijn tol te eisen. Van de zeven collega's zijn er *ineens* ( dat zag ik dus al aankomen in mijn glazen bol) drie ziek. Gelukkig hoor ik daar (nog) niet bij, maar dat wil ik wel graag zo houden. Vandaar dat ik me afgelopen week volledig heb gegeven, maar vervolgens stoïcijns de deur achter me dicht heb getrokken, om van een week welverdiende rust te gaan genieten.
Gek genoeg heb ik niet zo erg last van het ingeleverde uurtje van afgelopen weekend. Had ik voorheen moeite vroeg mijn bed uit te komen, en lag ik er zelden voor twaalf uur in, daar is afgelopen jaar radicaal een omslag in gekomen.Met twee keer in de week om half zes eruit is vroeg opstaan meer een regel dan een uitzondering geworden. Zelfs op vrije dagen sta ik tegenwoordig zelden later dan acht uur naast mijn bedje. Heeft uiteraard ook wel iets met Toto te maken, maar die slaapt ook net zo makkelijk tot negen uur door.En als ik het 's avonds al twaalf uur zie worden, komt dat meestal omdat dat de eerste toiletronde is!
Deze week dus een heerlijke week alleen maar in het teken van mezelf. Lekker doen waar ik zin in heb, en jongens, wat een straf met dit weer zeg! Vandaag grootste deel van de dag op het balkon doorgebracht. Helemaal verslaafd aan het lezen in Ademloos van Kim Moelands. Een verschrikkelijk boek. Verschrikkelijke mooi, verschrikkelijk echt, verschrikkelijk indringend. Het is autobiografisch, haar eigen levensverhaal dus.In dit boek schrijft ze over het jaar dat ze haar vriend/man verloor aan cystic fibrosis ( taaislijmziekte), de ziekte die ze zelf ook heeft. Tranen wisselen zich af met een schaterlach, en oooo wat kan ik me opwinden over haar schoonouders. in mijn vak maak ik dit soort dingen helaas soms ook van zo dichtbij mee. Een sterfgeval brengt toch al heftige emoties met zich mee, maar somige mensen slaan alles. Geen boek voor tere zieltjes misschien, of juist wel? Ik kan het echter moeilijk wegleggen, zo goed is het geschreven.
Tip van de dag: Zorg goed voor jezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten