Omdat we eerst nog de leenscooter ergens anders moesten afgooien ( voor diens beurt) was het tien uur geworden toen ik voor de deur stond.Mooie tijd toch? Ehhhh ja, behalve dat de betreffende scooterboer waar mijn scootertje stond pas om elf uur open giing.....
Geen nood, ik had mijn complete fotospulletje bij me, want het was zalig weer, en ik was toch van plan om er met mijn scootje een leuke dag van te maken. En scooterboer zit in mijn oude buurtje, waar ik opgegroeid ben, dus ik ben lekker met mijn fototoestel aan de wandel gegaan.
Heerlijk toch, met mijn nieuwe lens!
Als dat geen genieten is?!?!!?
EN zo kwam ik bij al wandelend bij de *stinkvijver* terecht.Ooit, vroeger, heel lang geleden was dat de ontluchtingsvijver van de waterzuivering. Dat wassie volgens mij in mijn jeugd al niet meer, maar de naam is altijd blijven bestaan. Stinken doetie allang niet meer, en het is er prima toeven, zo op een bankje in de zon.
En daar zat ik dan, met mijn ook al zo onafscheidelijke E-reader.Ook die neem ik altijd mee, zelfs als ik ehhh bv naar de film ga of op een tourtocht met de club. Zit gewoon standaard tussen mijn spulletjes, -in case you never know- En die kwam dus vandaag goed van pas.
Nadat ik even had zitten lezen kwam er een jonge man naast me zitten. En dat kan ik nooit zomaar laten gebeuren, dus zei ik vriendelijk: "Zo, ook lekker even van het zonnetje genieten?" En voor ik het wist had ik zo'n beetje de hele levenstory van deze 35 jarige man gehoord.
Hij zat alhier in de Bouman ( alcohol en drugs behandel/afkickcentrum) Opgegroeid in de omgeving van de Kruiskade ( in Rotterdam alom bekend als niet de beste buurt) Al vanaf zijn 14de aan de drugs, nadat hij de deur uitgegooid was door zijn moeder omdat hij voor 6000 gulden met een babbelbox had zitten verbellen. Dat deed hij dan 's nachts, want dan was betreffende moeder aan het feesten op alleenstaande feesten. Ergens tussendoor meldde hij ook nog dat zijn zus iemand vermoord had. Wat dat verder met het verhaal te maken had is me niet helemaal duidelijk geworden, er zijn grenzen aan mijn belangstelling en nieuwsgierigheid. Overigens een aardige man hoor, had geen moment het gevoel dat ik ergens voor moest oppassen. Tja, wat kan het leven toch hard zijn als je start zo moeilijk is.
Tja, en dat krijg je zo even voor je kiezen, lekker zittend in de zon.
Het valt mij op, en niet alleen mij, want mijn middelste zus maakt het ook regelmatig mee, dat de mensen zo'n ontzettende grote behoefte hebben om te praten, hun verhaal te vertellen. Want tegen de tijd dat ik weer richting brommertje kon liep er net een dame met een jack russel langs, en die gelegenheid heb ik aangegrepen om afscheid van mijn gesprekspartner te nemen ( nou ja, hij had zitten vertellen...) en met haar op te lopen richting scooterboer. En ook van haar hoorde ik van alles. Ze is geboren op de Johannahoeve ( bij Capellenaren welbekend, omdat het inmiddels een prachtige restauranthoeve is) hond is van dochter, en zo nog wel wat meer, wat ik hier niet allemaal zal verhalen, en dat in 5 minuutjes dat ik met haar opliep.
Maar goed, nog even terugkomen op dat mensen blijkbaar zo om een praatje verlegen zitten dat ze dat praktisch iedereen die maar wil luisteren vertellen. Mijn werk is al net zo. Soms heb ik echt het gevoel dat die wond verbinden, die benen zwachtelen zwaar ondergeschikt zijn aan het kwijt willen van het verhaal.
Hebben we nog maar zo weinig tijd voor elkaar?!?!?!
En dan ben ik nu even eerlijk, want inderdaad, zo vaak ga ik ook niet bij mijn eigen moeder langs. Moe als ik vaak al ben van alle verhalen die ik dagelijks te verstouwen krijg.
Een verhaal kunnen doen, een luisterend oor, zonder steeds in gebroken te worden in het verhaal, omdat de ander zijn ding wil vertellen, of zijn eigen ideeën erover wilt spuien, omdat die goed bedoelde raad wil geven. Dat is geloof ik een zeer zeldzaam maar o zo kostbaar goed.
Laten we weer eens tijd voor elkaar nemen.Zo maar in de zon. Of juist als het regent, lekker die bak koffie gaan halen en er een luisterend oor naast leggen. Laat die ander maar eens praten, maar besef, dat die ander ook iemand is, die ook wel eens graag zijn of haar verhaal kwijt wil. Zonder goede raad, zonder naar jouw ervaringen of ideeën te hoeven luisteren.
En anders zijn er nog telefoon, sms, een kaart. Even laten weten : " Ik denk aan je" Zomaar tussendoor. Zonder er iets voor terug te verlangen...
Tip van de dag: .......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten