Zo ook vandaag. Meestal lunch ik gewoon op kantoor, maar echt lunchen is dat niet, want de gesprekken gaan altijd over klanten en zorgzaken. Tussen de boterhammen, telefoontjes en e-mails door zeg maar. Ook wel fijn om natuurlijk, om even uitgebreid met de collega's bij te praten, wat ook een schaars goed is als je in de thuiszorg werkt, maar toch. Het blijft in feite een werk lunch.En dat terwijl het toch echt eigen tijd is...
Dus zo af en toe ga ik *echt* lunchen. Oftewel er even dat halve uurtje in mijn eentje op uit. Mijn werkwijk ligt vlak bij een prachtige grote plas, waar je je, als je het juiste plekje opzoekt, jezelf even een half uurtje op vakantie waant.
Zeg nou zelf....
Heerlijk heb ik een (krap) half uurtje naar de vogels zitten luisteren.Ergens hoorde ik een reiger krijsen, ik weet niet wat er mis ging, maar leuk vond hij het niet. In de verte het pwieuwwww van de één of andere roofvogel. En dan het gewone gekwetter, van alle ongeziene vogeltjes die altijd wel in zo'n gebied zitten. Zonnetje in mijn rug, metro erbij, zalig gewoon.
En waarom ik dat nodig had?!?!?! Voor alle hectiek die losbarstte toen ik eenmaal weer op kantoor kwam. Zonder er over uit te weiden, het was een kwalitatief uitermate teleurstellende middag, maar daar wil geen mens wat over horen
Tip van de dag: Luister zo af en toe ( liever toe dan af
) naar je intuïtie 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten