...al weer een poosje geleden dat ik heb geschreven. Veel te lang waarschijnlijk, zullen sommige zeggen, maar ja, wat doe je als de inspiratie je een beetje in de steek laat?
Uiteraard denk ik daar wel over na. Wat is dat toch, dat ik zo ontzettend helemaal geen zin en behoefte heb om te schrijven, en als ik nog eens in het toetsenbord klim, komen de woorden er niet uit zoals al die tijd dat wel zo makkelijk ging?
Ik denk dat het komt, omdat ik sinds ik begonnen ben, ik eindelijk weer eens in een rustiger vaarwater terecht ben gekomen. In Juni 2008, toen ik begonnen ben met bloggen, was er nogal wat aan de hand in mijn leven.Na een scheiding, die, ondanks dat die , voor zover dat met scheidingen lukt, tamelijk rustig verlopen was, en een hele foute beslissing van een arts, stond ik weer op een drempel.
Een drempel naar weer een hele nieuwe fase in mijn leven. Het ergste zeer van de scheiding was wel al over, die was toen inmiddels al twee jaar achter de rug.Maar het afkicken van het antidepressivum, waar ik dus door die fout van die arts een goed jaar aan had gezeten, viel niet mee.Want dan bekijk je het leven weer *echt*. Zonder zacht waasje van de pillen. En dan is het dus tijd, de scherven op te pakken, te kijken wat er gelijmd, en wat er weggegooid moet worden.
En zo heeft mijn blog me bijna vier jaar echt geholpen. Ik vond(vind?!?!) het zalig van alles van me af te schrijven, en een blog verhindert dat ik té negatief wordt, want er lezen immers heel wat ( bekende) mensen mee. Als ik alle dagboekjes die ik ooit geschreven heb, nog eens na lees, dan staan daar toch voornamelijk negatieve dingen in. Natuurlijk moet je die ook kwijt, maar ik dacht met een blog juist de nadruk op wat positievere dingen te leggen, en zo dus ook meer *leuks* in mijn leven te brengen. En dat is ook goed gelukt moet ik zeggen.
Maar goed, zoals ik al schreef, ik ben in een rustiger vaarwater terecht gekomen, al is dat een beetje schijn. Ik weet dat dit vaarwater naar een moeilijk, wild stuk water gaat, waar het absoluut niet rustig varen is. Maar goed, dat zien we dan wel weer, en ik doe mijn best zoveel mogelijk te genieten van mijn gedobber nu.
Wat betekend dat voor mijn blog? Op dit moment heb ik echt geen flauw idee. Ik kan het schrijven niet dwingen, of misschien moet ik dat juist wel doen?
wordt vervolgd......
Uiteraard denk ik daar wel over na. Wat is dat toch, dat ik zo ontzettend helemaal geen zin en behoefte heb om te schrijven, en als ik nog eens in het toetsenbord klim, komen de woorden er niet uit zoals al die tijd dat wel zo makkelijk ging?
Ik denk dat het komt, omdat ik sinds ik begonnen ben, ik eindelijk weer eens in een rustiger vaarwater terecht ben gekomen. In Juni 2008, toen ik begonnen ben met bloggen, was er nogal wat aan de hand in mijn leven.Na een scheiding, die, ondanks dat die , voor zover dat met scheidingen lukt, tamelijk rustig verlopen was, en een hele foute beslissing van een arts, stond ik weer op een drempel.
Een drempel naar weer een hele nieuwe fase in mijn leven. Het ergste zeer van de scheiding was wel al over, die was toen inmiddels al twee jaar achter de rug.Maar het afkicken van het antidepressivum, waar ik dus door die fout van die arts een goed jaar aan had gezeten, viel niet mee.Want dan bekijk je het leven weer *echt*. Zonder zacht waasje van de pillen. En dan is het dus tijd, de scherven op te pakken, te kijken wat er gelijmd, en wat er weggegooid moet worden.
En zo heeft mijn blog me bijna vier jaar echt geholpen. Ik vond(vind?!?!) het zalig van alles van me af te schrijven, en een blog verhindert dat ik té negatief wordt, want er lezen immers heel wat ( bekende) mensen mee. Als ik alle dagboekjes die ik ooit geschreven heb, nog eens na lees, dan staan daar toch voornamelijk negatieve dingen in. Natuurlijk moet je die ook kwijt, maar ik dacht met een blog juist de nadruk op wat positievere dingen te leggen, en zo dus ook meer *leuks* in mijn leven te brengen. En dat is ook goed gelukt moet ik zeggen.
Maar goed, zoals ik al schreef, ik ben in een rustiger vaarwater terecht gekomen, al is dat een beetje schijn. Ik weet dat dit vaarwater naar een moeilijk, wild stuk water gaat, waar het absoluut niet rustig varen is. Maar goed, dat zien we dan wel weer, en ik doe mijn best zoveel mogelijk te genieten van mijn gedobber nu.
Wat betekend dat voor mijn blog? Op dit moment heb ik echt geen flauw idee. Ik kan het schrijven niet dwingen, of misschien moet ik dat juist wel doen?
wordt vervolgd......
Dat idee had ik al, het gaat lekker, wolkjes en geen tijd dan om te bloggen. Lekker dobberen. Jammer om te lezen dat het straks wat minder stil vaarwater is. Zolang het nog duurt er goed van blijven genieten.
BeantwoordenVerwijderenHad wel een beetje vreemd gestaan blogtitel 'het leven is leuk' en er dan een dagboek van maken met negatieve uitingen. Je bent deze juist begonnen voor het positieve.
Helaas weet ik wat het is om daarvan af te kicken. Maar het is je gelukt, gelukkig.
Tja of je het schrijven kan dwingen? Misschien wel, zo ben je ook begonnen eigenlijk als je het goed bekijkt. Misschien als je er weer tijd voor kan vinden, dat het dan weer vanzelf komt.
Ik wacht gewoon af!
Liefs Debby