Rijden op een Shire!

Gisteren was het dan eindelijk zover. De dag dat ik op een Shire mocht rijden was eindelijk aangebroken.De wekker was netjes gezet. Niet dat dat nodig was hoor, uiteraard was ik al ruim, heel ruim voor de wekker wakker.Gelukkig had ik nog een boek liggen dat toch ook nog uit moest, dus ik heb me toch wel vermaakt.

Toe het enigszins redelijk was, was ik binnen no-time aangekleed. Na tweeënhalf jaar eindelijk weer eens in de paardekleren, en niet om *zomaar* te gaan paardrijden. Neehee. om op een SHIRE te gaan rijden!

Het is maar goed dat Vriend me een beetje in bedwang heeft gehouden, anders had ik waarschijnlijk ver voor de afgesproken tijd al op de stoep gestaan.

Het stukje van Apeldoorn naar Zutphen was natuurlijk zo overbrugd, en daar was het moment. Van te voren was al aangekondigd dat alles lekker rustig aan/geen haast zou gaan, dus we begonnen met de kennismaking en een lekkere bak koffie of thee.Of er al voorkeur was werd er in de huiskamer gevraagd. En tja, ik was van de foto's al gelijk verliefd geworden op Maanoog ( Ace), dus heb ik gevraagd of ik daar op mocht. "Die is wel lekker voorwaarts hoor, werd er al gewaarschuwd, maar ik mocht.Mijn dag kon natuurlijk al niet meer stuk, maar nu helemaal niet meer!

Daarna alle zadels, hoofdstellen en sjabrakken in de auto, en op naar de paarden. Vanaf hier spreken de foto's denk ik voor zich..... ( al zal ik hier en daar nog wel een commentaartje erbij zetten )

De eerste voorzichtige kennismaking, ieder aan de eigen kant van het hek.



Voor sommigen eigenlijk de enige optie 

Al snel hadden we onze schroom overwonnen, en stonden we allemaal in de wei. Ace is erg vriendelijk, en kwam eigenlijk gelijk al op ons aflopen. Bovendien heeftie wel *wat* met de camera...

Wat wil je, met zulke mooie blauwe kijkers!

De paardjes liepen na de eerste kennismaking nog even terug naar de andere kant van de wei. Nog even een hapje stelen voor de rit ging beginnen leken ze te denken.Wij stonden klaar om het halster van *ons* paard te krijgen, zodat het poetsen kon beginnen.

"Wat denk je ervan? Zullen wij samen een lekker ritje gaan maken?"

Hebbes, en daar gaan we!

Kiekeboe! Ik hoef nog niet eens zo diep te bukken om er onder door te kijken!

"Pfff, ik ben lekker veel groterder dan jijhij!"

Maar uiteraard is het met wat geduld en doorzettingsvermogen toch gelukt. Is het geen plaatje?

Dit is Amy, Ace's vriendinnetje...

En Toto bekijkt het vanaf een riante plaats maar van een afstandje

En dan is het eindelijk zo ver, ik mag erop. Helaas is het opstapje nog elders..... Via het hek proberen dan maar? "Dat had je gedacht," moet Ace gedacht hebben, "en jij denkt dat ik dicht genoeg bij het hek ga staan, dat jij zomaar op kunt stappen." Affijn, bekijk het zelf maar...

Maar zoals iedereen heeft kunnen zien. Het is gelukt! En is het geen prachtpaard?!?!?

En daar gaan we dan. Allemaal dikke billen.....

Knorp prominent in het midden.En zo hoort dat, als je het grootste paard van Nederland bent!

Van de rit zelf heb ik geen foto´s, die komen als het goed is nog, via mijn mederuiters. Ik heb niks anders gedaan dan verschrikkelijk genieten. Ace was inderdaad erg voorwaarts, en zijwaarts, en eigenlijk alle kanten op in het begin. Hij had er duidelijk zin in, de eerste rit in het nieuwe seizoen. Ik wist ook wel weer wat ik uitgekozen had, en dan na tweeënhalf jaar niet rijden. Gelukkig verleer je het gewoon echt niet, en ben ik ook niet zo schrikachtig aangelegd, dus konden we het al snel prima met elkaar vinden. Het is een vrij rustig ritje gebleven, met vooral veel stappen. Vond ik helemaal prima, want paardrijconditie heb ik niet echt meer natuurlijk.

Toen we op een veldje uitkwamen, waar Joke vroeg wie er zin had om te kijken hoe hard ze nu eigenlijk kunnen, had ik inmiddels weer voldoende vertrouwen in Ace en mezelf om daar volmondig ja op te zeggen. We moesten naar de overkant stappen, en pas als Joke het zei mochten we terug galopperen. Dat soort (geintjes) ken ik, dus was ik wel voorbereid. Het is natuurlijk mijn eer te na, om voor het vertreksein al weg te zijn  Overigens waren Knorp en ik in de eerste instantie de enigen die het wilden proberen. Amy´s berijdster wilde even de kat (paard?) uit de boom (wei?) kijken. Knorp wachtte inderdaad het startsein niet af, en ging er stiekem al gelijk vandoor bij het omdraaien, maar Ace liet zich braaf inhouden. En wowwwww, wat is dat gaaf, precies wat ik ervan verwachtte op zo´n megapaard.Want ondanks dat ik het vertrouwen had, vond ik het verschrikkelijk spannend de eerste keer! Toen Amy´s berijdster ons had zien galopperen, wilde ze ook wel, dus gingen we samen nog een keer! En nog een keer! En toen mochten we naar de andere kant van de wei galopperen.... Haha, had je gedacht natuurlijk. Na twee galopsprongen dacht Ace: "Wrom zal ik naar de overkant galopperen als ik ook gewoon kan lopen, da´s veels te vermoeiend." en na twee sukkeldrafpassen ging hij in stap en sjokte op zijn gemak naar de andere kant. Om wel lekker terug te galopperen hoor, dat dan weer wel, maar ik moest natuurlijk niet denken dat ik zoveel paard zomaar onder commando had . Ik moest wel mijn plaats kennen  En dat is nou juist wat ik zo leuk vind aan paarden. Ze houden je zo lekker bescheiden!

Na een heerlijke rit, maar uiteraard veel te snel toch weer ( time flies when you´re having fun) kwamen we al weer over het dijkje naar huis waar onze fotografen al weer klaar stonden. Uiteraard dachten die laatsten daar heel anders over, want echt warm was het zondag nog steeds niet. Als je op een paardenrug zit heb je daar weinig last van, maar als je op een stelletje ruiters staat te wachten is dat natuurlijk een heel ander verhaal!

Even lekker schurken, dat heb ik volgens mij wel verdient!

Want moe ben ik wel hoooooor.

En bij mij is die vette grijns de hele dag niet van mijn gezicht geweest!

Nog even napraten met een glaasje cola of sinas, of een watertje.

Dit is Joke,een geweldig mens, die dit alles mogelijk maakt met Bigfieldshires. Al die grote paarden zijn stuk voor stuk haar kinderen, dat merk je aan alles.Dank lieve Joke dat je ons op jouw paarden hebt laten rijden, en ons hebt laten kennismaken met de grote vriendelijk reuzen, met elk hun eigen verhaal en karakter!

Nog wat laatste artistiek verantwoordde plaatjes, en dan wordt het echt tijd om naar huis te gaan.

Wij hadden nog een leuk ritje ( weer terug naar Rotterdam) voor de boeg. Ik moet zeggen, dat ik na drieënhalf uur scooteren, na zo´n dag, erg blij was dat ik thuis was, en de warme stralen van de douche daar op kon zetten, waar Joke het aangeraden had. En inderdaad.... geen spierpijn 


En vandaag dan de grote uitzoekerij, het verhaal schrijven, kortom, alles gewoon nogmaals doormaken, en er nog eens flink van na te genieten!

Voor al mijn mederuiters: De uitgebreide fotoreportage is te vinden onder DEZE LINK. Als er foto´s zijn die je graag op werkelijke grootte wilt ( bv omdat je hem wilt uitprinten) ,stuur me dan een mailtje (twwotw@ziggo.nl) met de nummers van de foto´s die je groot wilt hebben.


Tip van de dag: In de herhaling.... Laat je droomwens eens uitkomen!