Yeahhhh, het begin is er...

Ben trots op mezelf vandaag.Wat loop ik al weer een tijd met mezelf te knokken. En onder invloed van pijntjes hier en pijntjes daar is het zo makkelijk om aan die ingeboren luiheid van mij toe te geven. Ik ben nou eenmaal a-sportief. Ok, behalve paardrijden dan misschien, maar ja, buiten dat bruin dat even niet kan trekken, was ik dat rondjes rijden in de manege ook weer een beetje zat. En natuurlijk is 4x per jaar ook regelmatig, maar ik denk niet dat ze dat bedoelen, als ze zeggen dat je regelmatig moet sporten....

Zoals ik al zei, ik loop al weer een tijdje met mijn eigen geweten te knokken. je kent het wel. Je weet dat je niet goed bezig bent, dat je echt weer iets aan sport moet gaan doen, maar ja, ok, morgen begin ik....En laat het vandaag nou ineens morgen zijn!

Ik had een heerlijke nacht achter de rug, en werd ( dankzij een *lekker snoepje*) ook pijnloos wakker. Dát was lang geleden. En de zon piepte zo schattig door de mist heen, dat ik de koe bij de horens heb gegrepen en ben begonnen met

TRRRRRRRRRR (tromroffel)

Hardlopen! Ik heb het ooit eens gedaan, el heb ik eigenlijk altijd beweerd dat ik nooit hard zou gaan lopen, tenzij dat er een enge man achter me aanliep. Maar ik heb toen ontdekt, dat als je het enige tijd doet, dat het dan zelfs ene beetje verslavend kan gaan werken. Dus daar hoop ik deze keer ook maar weer op!

Het feit dat ik weer een hond heb, helpt ook enorm. Veel leuker om hard te gaan lopen als je een hond hebt. Loopt er tenminste nog iemand mee, die het wél leuk vindt. Want eerlijk? Ik vind er (nog) geen bal aan. 

Nou heb ik hier achter het perfecte hulpmiddel om rustig ana te beginnen. En dat gun ik mezelf wel. Want anders heeft het hele hardloopproject sowieso geen kans van slagen. EN wat is dat perfecte hulpmiddel dan? Een schattig paadje, van precies een halve kilometer lang. Zo kan ik lekker opbouwen. Vandaag had ik me ten doel gesteld 2x heen te rennen, en ergo, 2x terug te (door)wandelen. 

En wat schrokken die benen van mij zeg.... Dat was een poos geleden. De eerste keer heen ging nog wel aardig, al moet je, als ik zeg hardlopen, je daar niet te veel bij voorstellen hoor. Zeker in het begin niet, maar het gaat tenslotte om de beweging, en daar kreeg ik plenty van. Terug wandelen ging ook nog prima. Maar toen moest ik ( van mezelf!) dus ook nog een keer heen *rennen* 

En dat viel niet mee. Als om te visualiseren hoe lastig het was, trok het ineens ook helemaal dicht... Was op de heenweg het einde van het pad nog te zien, nu dus niet meer. Het kon net zo goed 3 km ipv een halve km weg zijn....ZO voelde het in iedergeval wel.

MAARRRRRRR.

 Ik heb het gered. Ik ben ook de tweede keer de hele halve kilometer doorgerend. Dus ben ik trots op mezelf. 

Nu volhouden, langzaam aan opbouwen, en wie weet, loop ik over een poosje weer vrolijk een rondje Schollebos, samen met mijn trouwe sidekick Toto!

Tip van de dag: Stapje voor stapje ren je misschien ineens een bos rond!