Reden? Excuus?!?!

Terwijl ik net de hond uitliet, liep ik na te denken over mijn blog. Ik ben gemist begrijp ik zo langzamerhand. Gister toevallig (?!?!) weer een stille fan tegen het lijf gelopen, en ook daar hoorde ik weer van dat hij toch wel regelmatig keek, of ik weer eens wat geschreven had.

Waarom niet? Tja, daar heb ik dus net over lopen denken.En eigenlijk is het antwoord heel simpel. Heel lang is mijn blog eigenlijk mijn beste vriendje geweest. En mijn blog, dat ben ik, ergo, ik ben mijn eigen beste vriendje geweest. Nou is die liefde natuurlijk niet over, maar er is wel een liefde bij gekomen. En het hebben van een relatie verandert je. Mij in ieder geval wel. Of beter gezegd, het verandert mijn gedrag. En één van de dingen die verandert zijn, is mijn blog-gedrag.

Zoals ik al zei, voorheen was mijn blog mijn beste vriendje, dus daar kon ik mijn verhalen aan kwijt, mijn happy-happy-feelings, mijn frustraties, nou ja, alles eigenlijk. En nu heb ik iemand waar ik die dingen weer meer kan delen, dus de behoefte om het van me af te schrijven is gewoon een stuk minder.

En het mooiste, als je je niet lekker voelt, is er iemand die er heel speciaal voor jou is. Die je oppept, vertroetelt, voor je zorgt, als je het zelf even niet meer kan.En dat voelde de laatste tijd eigenlijk stukken beter, dan achter de computer kruipen en bloggen. Want geloof het of niet, maar er gaat soms heel wat tijd en energie in mijn mooie verhalen zitten.

Over het waarom  ik de afgelopen maand niet geschreven heb,wil ik kort zijn..Laten we het er maar op houden, dat de verklaring waarmee ik mijn sport aversie altijd uitlegde, ( ik heb de conditie van een dood paard met astma) dichter bij de waarheid zat dan ik ooit had kunnen vermoeden. Lang leven artsen die met pensioen gaan, en nieuwe artsen die daar voor in de plaats komen!

Maar goed. Feit is wel dat ik hier en daar een beetje gemist wordt, dat er mensen zijn die zitten te wachten op verhalen, over mijn unieke wijze van naar het leven kijken. Bovendien mis ik het ergens ook wel een beetje hoor. Genoeg ziek geweest nu, afgelopen, ik wil het niet meer. Ik wil weer leuke dingen doen ( O ja, lekker weer zou daar wel leuk bij zijn!) en daar foto's van laten zien enzo.

Overigens, denk niet omdat ik niet geschreven heb dat mijn leven alleen maar kommer en kwel was hoor. Als vanouds heb ik genoten van de kleine dingen die het leven je geven.

De specht is weer terug achter ons flat!
Alles is ineens zooooo groen, het fluitekruid staat tot m'n middel!
De smeerwortel staat in alle kleuren in *mijn* achtertuin!
Dagje weg met de Kymcoclub!
Lekker in het bos wandelen met Toto!

En dan ga ik nu genieten van een megagenoegen in mijn leven.......Mijn nieuwe Kymco is eindelijk geleverd!!!!!

Tip van de dag: Blijf trouw aan je fans