Help, moord, brand, kidnapping!

Jeetje, wat ons nu is overkomen. Hebben we net een handig hondje in huis gehaald, die als er een brandweer met sirene langs komt gaat zitten janken, wordt onze kat gekidnapt.... Tja, daar kwam geen sirene aan te pas, vandaar dattie niet gewaarschuwd had.

Gelukkig hebben de bewakingscamera's wel enkele beelden vastgelegd....

Op heterdaad betrapt, recht in de camera.

Zou ze wat doorhebben, dit lijkt me toch wel een enigszins
uitdagende pose.....



Who? Me?

En onze lieve kater afgevoerd achter de tralies....






Allemaal onzin natuurlijk. De ware reden dat Aranel weer verenigd is met zijn eigenlijk volgens ons toch wel favoriete bazinnetje, is dat zelfs bij dieren opgaat dat  - three's a crowd, two's company-  Toto gaat het steeds beter vinden met Akabar, die ook wel van een beetje sporten houdt.En dit viel niet zo lekker bij Aranel, die als Toto en Akabar samen door het huis elkaar achterna zaten, meende zich ermee te moeten bemoeien met een paar flinke rake klappen. Dat, samen genomen met de wetenschap dat dochter eigenlijk niets liever wilde dan Aranel meenemen, maakte dat we besloten hebben Aranel te laten verhuizen.

De eerste berichten? Aranel heeft gelukzalig de hele nacht bij dochter onder de dekens gelegen, en waagde zich vandaag al in de gang op zoek naar eten en de bak. Akabar heeft vannacht heerlijk op ons bed geslapen, al had ik gisterenavond wel een beetje de indruk dat hij een beetje zoekende was.

En verder hebben Akabar en Toto hun pact bezegeld met het slopen van een verentooi. Een duidelijkere vorm van samenwerking was er niet te bedenken, want die verentooi lag te hoog voor Toto om te pakken, maar was te grondig gesloopt voor poezenondeugd.....

Tip van de dag: Soms is minder meer.

Aangenaam

Nee, ik heb het helaas nog steeds niet over het hardlopen. Dat zou ik graag aangenaam noemen, maar zo ver ben ik voorlopig nog niet.Maar je kunt het nuttige makkelijk met het aangename combineren.Ondanks dat het hardlopen zo'n *klus* voor me is, kan ik nog steeds genieten van alles om me heen.

Nou ja, als ik terug aan het wandelen ben natuurlijk pas 

De prachtige spiegeling in het stilstaande water

Het kleine stukje waar de Hedera in overvloed overal tegenaan kruipt

In allerlei verschillende kleurtjes nog wel.

De bloeiwijze van het groot hoefblad, nog maar even terug waren ze nog zo lief klein....

De berenklauw. Nu nog zo schattig klein en in elkaar gekreukeld. Maar straks kun je er weer onder staan.Niet verstandig, want het sap van deze plant kan in de zon voor lelijke brandwonden zorgen.

En nog maar eens een spiegeling, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Bijna ben ik weer thuis..

Over geen genoeg van krijgen. Al lopen we het pad twee keer op en neer, overal wordt weer en nog alles besnuffeld. Je kan niet weten....

En als we aan het einde van het pad dan ook nog *de meiden* tegen komen, dan is de wandeling/hardloopsessie echt een succes geweest!

Zie je. 

Het nuttige kan best aangenaam zijn! 

Als je maar weet welke kant je op moet kijken.

Tip van de dag: Mooi en leuk liggen voor het oprapen.

Geheugen

Wat kan het geheugen toch een prachtig iets zijn hè.Zonder mankeren poets het de scherpste randjes van gebeurtenissen in het verleden af. Tenminste, voor mensen zoals ik, want ik kijk het liefst naar de meest glimmende kanten van het leven.

Vandaag was echter het bewijs dat dit echter ook zo zijn nadelen heeft. In mijn briljante plan, om rustig aan te beginnen, ergo, vooralsnog om de dag hardlopen, was ik even vergeten, dat de dag ná *the day after* meestal de ergste spierpijn geeft. En zo moest ik mezelf vandaag uit bed knokken, om mijn sportspullen aan te trekken, en weer te gaan hardlopen.

En ik heb zo'n ontzettende hekel aan spierpijn. Ik denk dat dat mijn grootste reden is, dat ik niet van sport hou. Ach, met sporten is het al hetzelfde als met vele andere dingen in het leven. Je moet investeren met iets waar je niets van hebt, om veel te krijgen. Eigenlijk net zoiets als rijk worden met beleggen. Gelukkig kun je, als je een beetje doorzettingsvermogen hebt, die niet bestaande energie toch nog ergens vandaan toveren, wat met geld vaak toch wat lastiger is.De overheid houdt niet zo van zelf gemaakt geld....

Maar ik dwaal af. Gelukkig scheen het zonnetje wel heerlijk, en was mijn renpaadje dus volop verlicht, én van begin tot eind zichtbaar. Geen onverwachte extra kilometers zou je denken.

Ja, dat zou je denken,maar aangezien ik vanmorgen toch wat met mezelf had liggen knokken, was het een uurtje later geworden, eer ik mijn renschoenen aan had, en dus waren de andere hondenuitlaters ook inmiddels actief geworden. Toen ik terug wandelde van mijn eerste heen-rennen kwam mij een man tegemoet met een hond, die nou niet bepaald erg gecharmeerd is van Toto. Dus voor mijn tweede ren-sessie moest ik mijn pad ietsje verleggen. Gelukkig zijn hier achter het flat voldoende paadjes voor de beginnende renner als ik, dus dat was niet zo'n probleem.En langzaam kon ik ook weer genieten van de schoonheid die de morgen zo vaak in zich heeft. Het perfect stilstaande water, wat alles zo prachtig weerkaatst. De vrolijk zingende vogels.Daar kan ik van blijven genieten!

Overigens, nu ik het toch over Toto heb. Wat kan ik honden benijden. De hele week kunnen ze met hun luie kont voor de verwarming liggen, en als de baas het in zijn kop krijgt, rennen ze even zo vrolijk zes keer langs het strand of door het bos heen. En nooit een spoor van spierpijn heb ik waargenomen!

Alles bij elkaar mag ik weer trots zijn op mezelf. Dat ik nu een beetje mank loop mag de pret niet drukken, en de gedachte aan morgen( dan ga ik weer, aangezien ik maandag geen kans zie om (vroeg) te gaan rennen) schuif ik nog maar even ver voor me uit.

Ik laat me weer even door mijn heerlijke zoete geheugen, die de scherpe kantjes altijd zo snel mogelijk wenst te vergeten, meedrijven.

Tip van de dag:

Yeahhhh, het begin is er...

Ben trots op mezelf vandaag.Wat loop ik al weer een tijd met mezelf te knokken. En onder invloed van pijntjes hier en pijntjes daar is het zo makkelijk om aan die ingeboren luiheid van mij toe te geven. Ik ben nou eenmaal a-sportief. Ok, behalve paardrijden dan misschien, maar ja, buiten dat bruin dat even niet kan trekken, was ik dat rondjes rijden in de manege ook weer een beetje zat. En natuurlijk is 4x per jaar ook regelmatig, maar ik denk niet dat ze dat bedoelen, als ze zeggen dat je regelmatig moet sporten....

Zoals ik al zei, ik loop al weer een tijdje met mijn eigen geweten te knokken. je kent het wel. Je weet dat je niet goed bezig bent, dat je echt weer iets aan sport moet gaan doen, maar ja, ok, morgen begin ik....En laat het vandaag nou ineens morgen zijn!

Ik had een heerlijke nacht achter de rug, en werd ( dankzij een *lekker snoepje*) ook pijnloos wakker. Dát was lang geleden. En de zon piepte zo schattig door de mist heen, dat ik de koe bij de horens heb gegrepen en ben begonnen met

TRRRRRRRRRR (tromroffel)

Hardlopen! Ik heb het ooit eens gedaan, el heb ik eigenlijk altijd beweerd dat ik nooit hard zou gaan lopen, tenzij dat er een enge man achter me aanliep. Maar ik heb toen ontdekt, dat als je het enige tijd doet, dat het dan zelfs ene beetje verslavend kan gaan werken. Dus daar hoop ik deze keer ook maar weer op!

Het feit dat ik weer een hond heb, helpt ook enorm. Veel leuker om hard te gaan lopen als je een hond hebt. Loopt er tenminste nog iemand mee, die het wél leuk vindt. Want eerlijk? Ik vind er (nog) geen bal aan. 

Nou heb ik hier achter het perfecte hulpmiddel om rustig ana te beginnen. En dat gun ik mezelf wel. Want anders heeft het hele hardloopproject sowieso geen kans van slagen. EN wat is dat perfecte hulpmiddel dan? Een schattig paadje, van precies een halve kilometer lang. Zo kan ik lekker opbouwen. Vandaag had ik me ten doel gesteld 2x heen te rennen, en ergo, 2x terug te (door)wandelen. 

En wat schrokken die benen van mij zeg.... Dat was een poos geleden. De eerste keer heen ging nog wel aardig, al moet je, als ik zeg hardlopen, je daar niet te veel bij voorstellen hoor. Zeker in het begin niet, maar het gaat tenslotte om de beweging, en daar kreeg ik plenty van. Terug wandelen ging ook nog prima. Maar toen moest ik ( van mezelf!) dus ook nog een keer heen *rennen* 

En dat viel niet mee. Als om te visualiseren hoe lastig het was, trok het ineens ook helemaal dicht... Was op de heenweg het einde van het pad nog te zien, nu dus niet meer. Het kon net zo goed 3 km ipv een halve km weg zijn....ZO voelde het in iedergeval wel.

MAARRRRRRR.

 Ik heb het gered. Ik ben ook de tweede keer de hele halve kilometer doorgerend. Dus ben ik trots op mezelf. 

Nu volhouden, langzaam aan opbouwen, en wie weet, loop ik over een poosje weer vrolijk een rondje Schollebos, samen met mijn trouwe sidekick Toto!

Tip van de dag: Stapje voor stapje ren je misschien ineens een bos rond!

Lekker tradiotioneel

Wat was het weer koud vandaag. ook zo één van de voordelen van de overgang, je natuurlijke thermostaat is helemaal naar de knoppen.De mijne in iedergeval wel. Kon ik me vroeger zelfs goed warm houden tijdens mijn werk ( warmte in, kou in, warmte in, kou in...) heb ik daar tegewoordig beduidend meer moeite mee. Zo kwam ik dus al flink koud thuis. En als ik dan om te ontspannen nog even achter de computer kruip is het helemaal mis.

Toen mijn vader, die ik voor een paasdinertje had uitgenodigd, aanbelde, was ik echt door en door koud. Gelukkig kon ik snel de keuken in. Ik had, al zeg ik het zelf, een leuk dinertje bij elkaar verzonnen. Kijk maar even mee, en bepaal zelf:

Parmaham met meloen 

~~~~~~

Wildzwijnmedallions in rode wijnsaus, 

met haricot verts/baconrolletjes en een aardappeltaartje met kaas, en een aardappeltaartje met brocoli.

~~~~~~

Flensje met slagroomijs, advocaat, chocolade saus en slagroom ~

Tijdens het maken van het voorgerecht gelijk al de voorbereidingen voor het hoofdgerecht, en zo had ik eigenlijk alles onder controle zeg maar.

We gingen betrekkelijk vroeg aan tafel, want de heren wilden graag voetballen kijken. PSV-Heracles, DE wedstrijd zeg maar.Omdat ik tijdens het voorgerecht zo al van alles had voorbereid, kon ik de maaltijd makkelijk in mijn eentje maken.Alleen de aardappeltaartjes uit de over krijgen, daar had ik een beetje hulp bij nodig. Mijn oven staat nl nogal hoog moet je weten ( op de ijskast!).

Omdat de wedstrijd inmiddels al begonnen was, stelde ik voor dat ik de keuken in zou duiken om die op te ruimen, zodat de heren op hun gemakje de wedstrijd konden kijken.Dan konden we het nagerecht in de rust genieten. 

Zo gezegd zo gedaan. keuken glad getrokken, gelijk Truus aan het werk gezet, de hond ook nog even de hoek om geslingerd, en precies met de rust kon ik het nagerecht serveren.

Tijdens het uitlaten van de hond overpeinsde ik hoe ontzettend traditioneel we bezig waren geweest. Normaal zou ik er enorm de schurft over in hebben, als ik zowel (zonder hulp)had moeten koken, als de boel opruimen, omdat de heren zo nodig tv moeten kijken. Maar vandaag genoot ik er gewoon van. Ik had het diner zelf verzonnen, en het liep zo lekker allemaal in de keuken, en dan voelt het ineens toch allemaal anders. dan is het gewoon leuk om die ander het plezier van het kijken van de wedstrijd te gunnen.

En ach, ik had toch niet zoveel gemist.... Heracles heeft verloren....

Tip van de dag: Soms is traditioneel nog zo gek niet 

PS Overigens had Vriend het meer dan verdient om lekker voor de TV te gaan zitten. 's Morgens terwijl ik aan het werk was had hij de ramen gezeemd, stof gezogen ( gestofzuigd?!?!?) en gedweild. En dat maakt het een stuk makkelijker om 's avonds lekker traditioneel bezig te zijn  Laat het wel duidelijk zijn, dat ik een ontzettend lieve en geweldige vriend heb,die gelukkig alles behalve traditioneel ingesteld is  

Aanrader

Het valt ook niet mee, iedere dag bloggen.Als je het zo wegleest, dan kost dat maar even tijd, maar zo'n verslagje van afgelopen maandag, daar ben ik dus met de hele foto-uitzoekerij en alles bij elkaar toch snel een uur of 2 á 3 mee bezig. Dus daar moet je én tijd, én puf voor hebben, naast alle dingen die er zo toch wel op een dag te doen zijn.

Gisteren was weer zo'n dag, dat ik er echt weer geen tijd voor had. Gewerkt uiteraard, en 's middags kwam dochter, waar ik sávonds gezellig mee uit eten ben geweest. Tuurlijk heb ik daar wat fotootjes van gemaakt. Maar die staan nog op de telefoon.Dus dat komt nog wel...

Waar ik vandaag eigenlijk persé over wilde schrijven, is de boeken van Kim Moelands. Ik schreef er pas nog over. Ik heb ze inmiddels alletwee ( Ademloos en Grenzeloos) uit, en ik kan niet anders zeggen, dan dat het eigenlijk verplichte literatuur zou moeten zijn voor iedereen die in de zorg werkt ( van hoog tot laag) of er op welke manier dan ook mee te maken heeft.

Ik vind het heel bijzonder hoe zij alles wat zij mee heeft gemaakt zo treffend heeft weten te beschrijven. Met de goede én de vervelende dingen die in zo'n situatie gebeuren. Natuurlijk zijn *wij* ( in dit geval bedoel ik dus doktoren,artsen, verpleegkundigen, verzorgende, ambulancepersoneel, enz,enz, kortom zoals ik al zei iedereen die ook maar wat dan ook met de zorg te maken heeft) ook maar gewoon mensen. Maar ik denk dat wij heel goed moeten beseffen, dat een *domme* opmerking van ons zo ontzettend veel te weeg kan brengen.

Klagen over hoe zorg geleverd wordt is verschrikkelijk moeilijk.Je bent zo afhankelijk, en een gedachte als : "Zouden ze het me dan nog moeilijker gaan maken?" lijken mij heel normaal, en helaas...soms ook heel terecht. Dat een patient meer is dan alleen zijn ziektebeeld, en dat er soms meer ( of juist minder) is dan maar weer een onderzoek, is iets wat echt wel beseft mag worden.

Ik vind dat Kim heel genuanceerd weet te brengen, wat het nou eigenlijk betekend om een ziekte te hebben. Dat dat niet betekend dat je ziek BENT, maar dat je die ziekte HEBT. En dat lijkt een subtiel verschil, maar het is een wereld van verschil.

Gelukkig, en dat schrijft ze ook in haar nawoord, heeft ze ook heel veel onwijs goede ervaringen. Maar ik blijf het knap vinden dat ze het zo volledig beschreven heeft.

Petje af Kim. Ik heb je boeken ademloos uitgelezen, en heb grenzeloze bewondering voor je. Als *pleeg* heb ik weer wat geleerd, en vandaar dat ik zeg dat het verplichte literatuur zou moeten zijn!

Tip van de dag: Verplaats je eens wat meer in een ander.

Rijden op een Shire!

Gisteren was het dan eindelijk zover. De dag dat ik op een Shire mocht rijden was eindelijk aangebroken.De wekker was netjes gezet. Niet dat dat nodig was hoor, uiteraard was ik al ruim, heel ruim voor de wekker wakker.Gelukkig had ik nog een boek liggen dat toch ook nog uit moest, dus ik heb me toch wel vermaakt.

Toe het enigszins redelijk was, was ik binnen no-time aangekleed. Na tweeënhalf jaar eindelijk weer eens in de paardekleren, en niet om *zomaar* te gaan paardrijden. Neehee. om op een SHIRE te gaan rijden!

Het is maar goed dat Vriend me een beetje in bedwang heeft gehouden, anders had ik waarschijnlijk ver voor de afgesproken tijd al op de stoep gestaan.

Het stukje van Apeldoorn naar Zutphen was natuurlijk zo overbrugd, en daar was het moment. Van te voren was al aangekondigd dat alles lekker rustig aan/geen haast zou gaan, dus we begonnen met de kennismaking en een lekkere bak koffie of thee.Of er al voorkeur was werd er in de huiskamer gevraagd. En tja, ik was van de foto's al gelijk verliefd geworden op Maanoog ( Ace), dus heb ik gevraagd of ik daar op mocht. "Die is wel lekker voorwaarts hoor, werd er al gewaarschuwd, maar ik mocht.Mijn dag kon natuurlijk al niet meer stuk, maar nu helemaal niet meer!

Daarna alle zadels, hoofdstellen en sjabrakken in de auto, en op naar de paarden. Vanaf hier spreken de foto's denk ik voor zich..... ( al zal ik hier en daar nog wel een commentaartje erbij zetten )

De eerste voorzichtige kennismaking, ieder aan de eigen kant van het hek.



Voor sommigen eigenlijk de enige optie 

Al snel hadden we onze schroom overwonnen, en stonden we allemaal in de wei. Ace is erg vriendelijk, en kwam eigenlijk gelijk al op ons aflopen. Bovendien heeftie wel *wat* met de camera...

Wat wil je, met zulke mooie blauwe kijkers!

De paardjes liepen na de eerste kennismaking nog even terug naar de andere kant van de wei. Nog even een hapje stelen voor de rit ging beginnen leken ze te denken.Wij stonden klaar om het halster van *ons* paard te krijgen, zodat het poetsen kon beginnen.

"Wat denk je ervan? Zullen wij samen een lekker ritje gaan maken?"

Hebbes, en daar gaan we!

Kiekeboe! Ik hoef nog niet eens zo diep te bukken om er onder door te kijken!

"Pfff, ik ben lekker veel groterder dan jijhij!"

Maar uiteraard is het met wat geduld en doorzettingsvermogen toch gelukt. Is het geen plaatje?

Dit is Amy, Ace's vriendinnetje...

En Toto bekijkt het vanaf een riante plaats maar van een afstandje

En dan is het eindelijk zo ver, ik mag erop. Helaas is het opstapje nog elders..... Via het hek proberen dan maar? "Dat had je gedacht," moet Ace gedacht hebben, "en jij denkt dat ik dicht genoeg bij het hek ga staan, dat jij zomaar op kunt stappen." Affijn, bekijk het zelf maar...

Maar zoals iedereen heeft kunnen zien. Het is gelukt! En is het geen prachtpaard?!?!?

En daar gaan we dan. Allemaal dikke billen.....

Knorp prominent in het midden.En zo hoort dat, als je het grootste paard van Nederland bent!

Van de rit zelf heb ik geen foto´s, die komen als het goed is nog, via mijn mederuiters. Ik heb niks anders gedaan dan verschrikkelijk genieten. Ace was inderdaad erg voorwaarts, en zijwaarts, en eigenlijk alle kanten op in het begin. Hij had er duidelijk zin in, de eerste rit in het nieuwe seizoen. Ik wist ook wel weer wat ik uitgekozen had, en dan na tweeënhalf jaar niet rijden. Gelukkig verleer je het gewoon echt niet, en ben ik ook niet zo schrikachtig aangelegd, dus konden we het al snel prima met elkaar vinden. Het is een vrij rustig ritje gebleven, met vooral veel stappen. Vond ik helemaal prima, want paardrijconditie heb ik niet echt meer natuurlijk.

Toen we op een veldje uitkwamen, waar Joke vroeg wie er zin had om te kijken hoe hard ze nu eigenlijk kunnen, had ik inmiddels weer voldoende vertrouwen in Ace en mezelf om daar volmondig ja op te zeggen. We moesten naar de overkant stappen, en pas als Joke het zei mochten we terug galopperen. Dat soort (geintjes) ken ik, dus was ik wel voorbereid. Het is natuurlijk mijn eer te na, om voor het vertreksein al weg te zijn  Overigens waren Knorp en ik in de eerste instantie de enigen die het wilden proberen. Amy´s berijdster wilde even de kat (paard?) uit de boom (wei?) kijken. Knorp wachtte inderdaad het startsein niet af, en ging er stiekem al gelijk vandoor bij het omdraaien, maar Ace liet zich braaf inhouden. En wowwwww, wat is dat gaaf, precies wat ik ervan verwachtte op zo´n megapaard.Want ondanks dat ik het vertrouwen had, vond ik het verschrikkelijk spannend de eerste keer! Toen Amy´s berijdster ons had zien galopperen, wilde ze ook wel, dus gingen we samen nog een keer! En nog een keer! En toen mochten we naar de andere kant van de wei galopperen.... Haha, had je gedacht natuurlijk. Na twee galopsprongen dacht Ace: "Wrom zal ik naar de overkant galopperen als ik ook gewoon kan lopen, da´s veels te vermoeiend." en na twee sukkeldrafpassen ging hij in stap en sjokte op zijn gemak naar de andere kant. Om wel lekker terug te galopperen hoor, dat dan weer wel, maar ik moest natuurlijk niet denken dat ik zoveel paard zomaar onder commando had . Ik moest wel mijn plaats kennen  En dat is nou juist wat ik zo leuk vind aan paarden. Ze houden je zo lekker bescheiden!

Na een heerlijke rit, maar uiteraard veel te snel toch weer ( time flies when you´re having fun) kwamen we al weer over het dijkje naar huis waar onze fotografen al weer klaar stonden. Uiteraard dachten die laatsten daar heel anders over, want echt warm was het zondag nog steeds niet. Als je op een paardenrug zit heb je daar weinig last van, maar als je op een stelletje ruiters staat te wachten is dat natuurlijk een heel ander verhaal!

Even lekker schurken, dat heb ik volgens mij wel verdient!

Want moe ben ik wel hoooooor.

En bij mij is die vette grijns de hele dag niet van mijn gezicht geweest!

Nog even napraten met een glaasje cola of sinas, of een watertje.

Dit is Joke,een geweldig mens, die dit alles mogelijk maakt met Bigfieldshires. Al die grote paarden zijn stuk voor stuk haar kinderen, dat merk je aan alles.Dank lieve Joke dat je ons op jouw paarden hebt laten rijden, en ons hebt laten kennismaken met de grote vriendelijk reuzen, met elk hun eigen verhaal en karakter!

Nog wat laatste artistiek verantwoordde plaatjes, en dan wordt het echt tijd om naar huis te gaan.

Wij hadden nog een leuk ritje ( weer terug naar Rotterdam) voor de boeg. Ik moet zeggen, dat ik na drieënhalf uur scooteren, na zo´n dag, erg blij was dat ik thuis was, en de warme stralen van de douche daar op kon zetten, waar Joke het aangeraden had. En inderdaad.... geen spierpijn 


En vandaag dan de grote uitzoekerij, het verhaal schrijven, kortom, alles gewoon nogmaals doormaken, en er nog eens flink van na te genieten!

Voor al mijn mederuiters: De uitgebreide fotoreportage is te vinden onder DEZE LINK. Als er foto´s zijn die je graag op werkelijke grootte wilt ( bv omdat je hem wilt uitprinten) ,stuur me dan een mailtje (twwotw@ziggo.nl) met de nummers van de foto´s die je groot wilt hebben.


Tip van de dag: In de herhaling.... Laat je droomwens eens uitkomen!