Het was kerstochtend 2013.....

...... ik weet 't nog zo goed.....

Nou ja, bijna, het bekende liedje  begint natuurlijk met jaartal 1961, maar vandaag staat Flappie op het menu.

Ja, het eerste kerstdiner  zit er al weer aan te komen. Mijn blog heeft waarschijnlijk iets te lang stil gelegen om de kerstdiner verhalen nog te kennen, dus hier even op een rijtje voor de liefhebbers

Kerst 2008.   ( Gooise Vrouwen, dynamische kookklunsen duo)
Kerst 2009.   ( Eenvoudige kerst)
Kerst 2010.   ( Hoezo kerststerren?!?)
Kerst 2011.   ( het begin van een kookcarrière ?)

Om goed te kunnen begrijpen dat dit kerstdiner echt heel bijzonder is, is het verhaal van  Kerst 2008 misschien wel een must. Voor wie het nog niet weet, mijn lievelingseten is alles wat door een ander bereid is, en wat koken betreft is mijn motto, hoe makkelijker hoe beter.

Maar niet dit jaar . Zoals toch ieder jaar weer genoten van de voorbereidingen voor de kerst, met alles er op en er aan ( zie 2010), en ik (we) zijn op het volgende menu uitgekomen.

En stond er in 2012 maar één gang op het menu dat zelf gemaakt was, nu staat er nog mar één gang op die NIET zelf is gemaakt !!! En dat is het toetje. Dat is nog steeds een schuif-in-de-oven, bolletje ijs uit pak erbij, klaar is Klara.

En daarom wil ik jullie meenemen op mijn culinaire reis van het bereiden van Flappie....

Uiteraard ben ik gisterenochtend begonnen met een enorme berg peren te schillen. De stoofpeertjes eigen wijze (dit jaar Wicked) zijn wel vaste prik bij mijn/een kerstdiner.

En toen die geschild waren gelijk opgezet. Die kunnen mij niet lang genoeg stoven....



Daarna nogmaals naar de winkel, want uiteraard hadden we nog lang niet genoeg in huis om de kerst naar behoren te vieren. Waarschijnlijk al genoeg om het twee keer te vieren, maar ja, dat hoort nu eenmaal een beetje bij de kerst. Dat is de enige keer in het jaar dat ik ongelimiteerd alles wat ik lekker vind in mijn karretje gooi, zonder te kijken hoe duur het is. De rest van het jaar gaan we weer knijpen hoor!

En toen was het tijd voor Flappie.... Nee hoor, weest gerust, niet zelf geslacht, gewoon bij de poelier gekocht...

Lang leve deze moderne tijd, geen vodje, en toch recept bij de hand. Want ik was nou ook weer niet gelijk in zo'n keukenprinses verandert, dat ik het helemaal zelf ging verzinnen...

En de peertjes staan nog steeds heerlijk te pruttelen, en verspreiden toch een zalige geur.....

Alvast de bleek-
selderij snijden, zodat als de pootjes aan gebakken zijn, ik zo verder kan....

en dan de inmiddels ontdooide poten netjes afdrogen, en met bloem bestuiven...

En dan ziet mijn wasbak er ongeveer zo uit, ik wist niet hoe ik het anders moest doen. Overigens, maakt het uit dat het zelfrijzend bakmeel is, ipv bloem???

Goed, so far so good. Ik kon beginnen met de pootjes aanbakken.

En verder stond alles al klaar. De kippen-

bouillon, met daar gelijk maar de tomaten-

puree in geroerd, de bleekselderij, de laurierblaadjes en de in wijn gewelde pruimen.  

Overigens vindt het dopje van de oliefles het niet leuk om meegebakken te worden ( die viel natuurlijk precies IN de pan met hete olie.....)

Maar goed verder met koken maar weer.
Bleek-
selderij fruiten met laurier- blaadje.

Kippen- bouillon met tomaten- puree er bij.

In wijn gewelde pruimen erbij.

En dan uiteraard niet vergeten de konijne- bouten er ook bij te doen.




Het geheel een uurtje in de oven laten sudderen, en dat is alles! Zo simpel is het nou.

Dan ziet het er vervolgens zo uit.....

En vandaag was het dan zover. Mijn vader kwam. Voor hij kwam het voorgerecht vast zover mogelijk voorbereid, en de keuken was al weer spik en span toen hij kwam. Het liep allemaal van een leien dakje,en het eten was zalig! Nog even het voor, hoofd en nagerecht in vogelvlucht....

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ontzettend leuk vond om het allemaal zelf te bereiden, dus volgens jaar MasterChef?!?!?

Tip van de dag: Voor alle kerstmaaltijden die nog gaan komen, smakelijk eten!

Het leven gaat verder.

Zus heeft haar blog ook weer gevonden. En daar schrijft ze o.a. Over de draad weer oppakken. Mooi geschreven ook weer. 2013 was voor onze familie inderdaad een zwaar jaar, en langzaam maar zeker ontwart de draad des levens zich weer, en kunnen we hoop ik allemaal weer wat rust kunnen vinden.

Maar ja, het leven gaat verder, een deur gaat dicht, maar dan staat er weer een raam open, en deze keer staat die in de bolle wind open. Van de storm die daar buiten woedt komt dus ook wat mijn kant op. Deze keer in de vorm van dochter die even een rustig plaatsje nodig heeft.

Kom maar kind, je bent welkom. Plek zat, zowel in mijn huis als in mijn hart. En ook deze storm komen we wel weer te boven, daar heb ik alle vertrouwen in.

Ik zat weer vol mooie leuke verhalen. Deze week vakantie heeft me absoluut niet gebracht wat ik van te voren gepland had, maar daarom juist zo veel te meer. Ik wilde mijn eethoek schilderen en behangen, maar daar zei het lijf heel duidelijk NEE tegen. En als je je lijf rust gunt, dan komen alle ( verwaarloosde) emoties vanzelf ook even om de hoek kijken. Jeetje, wat heb ik gehuild de afgelopen dagen, maar wat was dat nodig. En zo was er als vanzelf weer plaats voor lucht en leukere dingen, en kon ik ook echt genieten van die dingen.

En zo, met die kleine grote schoonmaak van binnen, is er weer plaats gekomen voor de nieuwe zaken die mijn aandacht en energie nodig hebben.

Ook ik wens iedereen fijne feestdagen . Geniet, met mate, maar vooral met maten!

Tip van de dag: Laat komen wat komt.

Kunst omdat het moet.

(Waarschuwing vooraf: Lees eerst de tekst, en besluit dan pas of je op de link wilt klikken....)

Jeetje, nu zit ik ineens weer achter mijn computer, terwijl ik toch echt wilde strijken. Echt waar!, Maar ja, a girl has to have her priorities....

Zo af en toe komen er dingen op facebook langs, die ik niet voorbij kan gaan. Zo ookdeze, de : Kunst omdat het moet.

Het gaat als volgt. Iemand plaatst een bericht met een schilderij, of ander kunstwerk op facebook met de volgende tekst erbij:

Kunst omdat het moet.
Like deze post en je krijgt van mij een kunstenaar toegewezen. Zoek een afbeelding van een werk van de toegewezen kunstenaar dat je aanspreekt en plaats dit op je Facebook, met deze alinea als aanvang.

En dan is de beer dus los.... Want dan kan ik het natuurlijk niet laten om te liken... En zo kreeg ik dus van mijn zus een kunstenaar 'toegewezen'. Dat was Sally Mann. Uiteraard moest ik haar googlen, want ik had geen flauw idee wie het was. Ze blijkt een fotokunstenaar te zijn, en in de eerste instantie zijn haar beelden, ehhhh, op zijn minst gezegd enigszins verontrustend. 

Tijd om dieper te graven. Ze werkt uitsluitend in zwart wit, en met aparte belichting, en zet nou niet direct het meest voor de hand liggende op de foto. Zo heeft ze een serie bodyfarm ( niet voor de weekhartigen ) Een bodyfarm is een onderzoeksinstellingen, waar ze menselijke ontbinding bestuderen, Maar dan ook echt. 

Zoals ik al zei, niet de happy picture waar je op zondagmorgen tijdens het ontbijt tegen aan wilt kijken.....

Voor facebook heb ik een iets minder verontrustend beeld gekozen, maar besloten er over te bloggen, zodat mensen, die net als ik nieuwsgierig zijn zelf kunnen gaan spitten... Hier ook een van haar makkelijker verteerbare plaatjes.

En dat vind ik nou zo heerlijk aan facebook. Je wereld vergroot er echt door!

Tip van de dag: Like deze post als hem voorbij ziet komen....

Energie

Ooo, wat grappig. Met dat ik mijn eigen blog weer eens aan het bezoeken ben, kwam ik dit concept tegen. Geen flauw idee meer wanneer ik het geschreven heb, dus " het nieuwste fenomeen" is waarschijnlijk al lang weer achterhaald, maar het is nog steeds grappig en leuk, dus voldoet om te plaatsen. Ik zal het concept cursief maken, zodat te zien is wat ik toen geschreven heb, en wat ik nu toegevoegd heb.

“The energy of the mind is the essence of life.” 

― Aristotle-

Vanmorgen liep ik weer eens te huppelen. Niet zoals de lezer nu denkt waarschijnlijk, want bij mij huppelen meestal alleen mijn gedachten. Ik weet niet of jullie het nieuwste fenomeen al gezien en of gehoord hebben, prancercising, maar eerlijk gezegd zie ik mezelf dat toch nog niet direct doen. Dus laat ik alleen mijn gedachten maar huppelen, valt ook stukken minder op.

Totdat ik er over ga bloggen natuurlijk.

En als ik ga bloggen, kunnen anderen wel meegenieten van die gedachtenhuppeltjes. En eerlijk gezegd, wordt het weer hoog tijd dat ik mijn gedachten weer eens het vrije veld om te huppelen geef. Te lang heb ik ze bezig gehouden met problemen. Problemen thuis, problemen op het werk, er was gewoon geen ruimte meer om te huppelen.

En geloof me, we hebben het nodig. Weet je nog, als kind, hoe heerlijk het was om te huppelen? Enne, waarschijnlijk heeft Joanna helemaal gelijk, en is het hartstikke goed voor de lijn!

Tip van de dag: Huppel vandaag een poosje :-)

Oh ja?

Leuk, net even mijn laatste blog gelezen. Grappig wel, want van al mijn goede voornemens toen is mooi niks gekomen.

2013 is geen makkelijk jaar geweest, en dat is een tamelijk understatement. In het begin van het jaar mijn moeder gestorven, en in augustus mijn zwager. En heel recent is mijn relatie van twee jaar gestrand op een ongelofelijk,soapachtige wijze. En zo, met de kerst in het vooruitzicht, genoeg, nee teveel, om het leven eigenlijk nog leuk te vinden.

En hoe vaak heb ik het al gezegd? Dan moet je dus terug naar de basis. Leuk ligt in je achtertuin, in die heerlijke wandeling met je hond, dat goede gesprek met je lieve vriendin, die arm om je heen, die je net nodig had. En bij mij ook een beetje met de mooie plaatjes die er bij horen....