Tijd

Over tijd is al heel wat gezegd en geschreven. Daar is heel wat tijd in gestoken kun je wel zegen. Maar verstrijken doet hij altijd. Alhoewel.....

Ik heb sinds ik mijn keuken helemaal opgeknapt heb geen geluk met de tijd. Tenminste, niet met de tijd in mijn keuken. Ik heb er zelfs al twee nieuwe klokken neer gehangen, die beiden na korte tijd geen tijd meer aan gaven. Ok, twee keer per etmaal hadden die klokken dan nog gelijk, maar hoe groot is de kans dat je net op dat tijdstip wilt weten hoe laat het is?

Lastig voor mij, daar ik al bijna dertig jaar horlogeloos door het leven ga. 

Uit de inboedel van mijn moeder kwam het antwoord dacht ik. Zij had in de keuken zo'n radiografisch aangestuurde klok. Kan toch niet meer mis gaan zou je denken? 

Ja, zou je denken idd, want hij hing er nog geen dag, en stopte ermee. Kan, kan, dacht ik nog, want ook radiografisch aangestuurd loopt op batterijen. Duzzzz, nieuwe batterijen gekocht, in de klok gestopt en...... Niks dus. Ja, hij maakte een ronde van ongeveer 24 uur, en stopte er op 4 uur mee.

Tja, dan zit er nog maar één ding op. Je legt je neer bij het feit dat je in de keuken geen tijd hebt. Of je niet naar de tijd hoeft te richten, tis maar hoe je het bekijkt.

De klok heb ik laten hangen. En zo af en toe keek ik er nog steeds op. Het is toch de klok van je moeder, toch? 

En nu komt het kippenvelmoment. Want zondagmorgen, op Moederdag, liep de klok ineens weer. Zomaar uit het niets gaf hij mij weer de tijd. Voor mij is het een teken.Tijd voor/van moeder is kostbaar....

Scandinavisch water.....

Nee, dit is geen reclame voor een nieuw bron/flessewater, maar over een fenomeen waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Scandinavië en water is natuurlijk een voor de hand liggende combinatie, maar het fenomeen waar ik het over heb is stil, spiegelend water.

Volgens mij heeft iedereen die naar Scandinavië op vakantie is geweest wel zo'n foto gemaakt. Een (berg)watertje dat de perfecte spiegeling geeft,zodat je als je de foto in handen hebt, je niet meer weet wat boven en onder is.

Overigens heeft Scandinavië veel fascinerend water,want alle beekjes,riviertjes,meertjes ( noem alle watertjes maar op) zijn plaatjes op zich....

En dan hebben we het nog niet eens over de kleur. Want gletsjer-water is er in vele bijzondere kleuren, zoals dit bijvoorbeeld.

Dat was het vloeibare water. Als het gaat vriezen, zie je dit soort kunst.

Nu noemde ik net al de gletsjer. En bevroren water is bevroren water zou je denken, maar omdat het ijs in een gletsjer zo op elkaar geperst wordt krijgt het deze bijzondere blauwe kleur.

Gek genoeg, als het afbreekt en in het smeltwater terecht komt (wat direct na de gletsjer ook 'normaal'helder is) lijkt het wel een stuk kristal, en heeft het soms net zulke kunstzinnige vormen als een stuk kristal.

Maar hoe kom ik nu toch zo met mijn gedachten bij dat Scandinavische water terecht? Omdat ik dit voorjaar veel getrakteerd ben op dit prachtige stilstaande, spiegelende water.

Gewoon bij mij in de 'achtertuin' . Is het dat het me nu ik weer honden heb zo opvalt, of hebben we dit jaar gewoon minder wind zo 's morgens  en 's avonds als ik met ze loop.

Hoe dan ook, ik geniet er met volle teugen van, en dat deel ik dan via Instagram (super 'app' voor iPad en/of Galaxyfoon) en Facebook. Instagram maakt de foto's soms net iets mooier, want deze komt mijn vaste lezer misschien wel bekend voor uit het beverblog.


Helaas komen niet al die foto's altijd in mijn blog terecht, simpelweg omdat ik niet genoeg tijd, of inspiratie heb om er een verhaal bij te maken. En sommige dan weer wel, omdat, zoals vandaag, de inspiratie er wel is.

Mocht je nu een Instagram account hebben, en niets van mijn mooie foto's willen missen, zoek me gerust op. Mijn nick is ( hoe kan het ook anders....) twwotw.

Tip van de dag: Zie de zon eens in het water schijnen.

Naar de bollen

Zondag was het eindelijk weer eens zo ver. Een Tourtocht met de club. Het was heerlijk weer, en we zouden naar de bollen gaan, een onverslaanbare combinatie zou je denken.

En dat was het ook. Om negen uur (heerlijk luxe) verzamelen voor de flat. Daar reden we, met scooterbuur voorop, met tien man richting Avifauna, het volgende verzamelpunt.Leuk hoor, hernieuwde kennismaking met oude leden, en ook wat nieuwe leden die ik nog nooit gezien had. Uiteraard werden vooral Toto en Lucky door iedereen hartelijk begroet!

In Avifauna stond weer een clubje te wachten. Even koffie gedronken, en hup, weer verder richting begin Bollentocht.

Uitendelijk waren we met achttien (!) man/vrouw. Het paste niet eens op een 'normale' foto, dus maar een panorama.

We hebben eerst gezellig met elkaar een bakkie gedaan, en de mensen die daar behoefte aan hadden, hebben ook wat gegeten. Lucky had natuurlijk nieuwe vrienden gemaakt. Want als er iets te bietsen valt, zit ze altijd met haar neusje vooraan. En ze trof het uiteraard weer, er 'viel' nog wel wat naar beneden. Zelf heb ik gelijk de kans genomen wat mooie foto's te maken.

Ik ben nl gek op de 'harten'van tulpen. Ik kan daar werkelijk geen genoeg van krijgen.Iedere tulp heeft toch weer een ander patroon, andere kleuren. Ik kan me hier echt in verliezen. Uiteraard was er tijdens de tocht geen tijd om zo'n uitgebreide rapportage te maken, dus bij deze een filmpje, van de 'oogst' van een dagje Keukenhof.

Gelukkig waren er zat fotomomentjes, al is het soms best lastig om veilig met een groep van achttien scooters te stoppen. En het was natuurlijk geweldig weer, dus veel bollenkijkers, fietsers en wandelaars.

De bollenvelden. Zoiets oerhollands, en toch hadden meerdere van onze groep het nog nooit gezien, waren nog nooit naar de bollen geweest. Behalve misschien in mijn vroegste jeugd, wat ik mij dus echt niet kan herinneren, heb ik ze zelf ook pas in 2004 voor het eerst echt gezien. En in de afgelopen jaren had ik wel het voornemen om de bollentocht te gaan rijden, maar is het er nooit van gekomen. Want zo lang bloeien de bollen nou ook weer niet, of het was al weer voorbij eer ik ( toentertijd we, met iemand anders...) er aan toe kwam. 

Maar goed, zo niet dus dit jaar! Eindelijk naar de bollen. En wat was het geweldig, de kleuren, de geuren, en alle toeristen, die ondanks bordjes "Do not enter"toch tussen de bloeiende tulpen doken, om hun mooiste foto's te maken!




Wat zie je iedereen dan toch genieten!



Ok, nog één keer, de groepsfoto's. Ze staan er in de collage wel bij, maar toch ook leuk om nog even apart te laten zien.

Want het was een super leuke groep, en we hebben een ontzettend gezellige dag gehad.


Bijna aan het eind van de tour kwamen we nog langs "Onder de pannen", een Hans-en-Grietje-waardig huisje. Zoooo schattig, dat moest natuurlijk ook nog vastgelegd worden....

Toen de tour er op zat, moesten we natuurlijk ook nog naar huis, en dat hebben we weer onder leiding van scooterbuur gedaan.

Alles bij elkaar was het een heerlijke, maar toch ook een knap vermoeiende dag. Toen ik op de bank zat dacht ik dan ook: Ik ben naar de bollen geweest, maar nu ben ik naar de knoppen

Tip van de dag: Geef al je zintuigen een mooie dag en ga naar de bollen ( niet te lang wachten, want dan zie je idd alleen nog maar bollen )

Geluk....

Wat is geluk, en waar kun je dat vinden? Ik denk dat het grootste geluk in je zelf ligt. Tevredenheid is een vorm van geluk. Je ergens bij kunnen neerleggen, omdat 'het' toch niet anders is. Genieten van de kleine, 'gewone' dingen die het leven te bieden heeft en het hier en nu. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, als je altijd wacht op groots en meeslepend, kan het zomaar gebeuren, dat het geluk je voorbij wandelt, zonder dat je het ziet.

Geluk hebben, dat is weer iets heel anders. Nou ben ik zelf ( letterlijk) een zondagskind, maar toevallig hoorde ik van de week iemand iets zeggen waar ik zelf ook heilig in geloof. De schipper van onze Biesboschboot zei:" Geluk moet je een beetje afdwingen." Geluk is niet iets wat zomaar bij je aanklopt, je moet het een handje helpen. Je moet het willen zien, en soms regelmatig een teleurstelling accepteren, voor het geluk zich weer aan dient. En dan is geluk weer tellen wat je hebt, en niet wat je mist.

Ik weet niet of het aan mijzelf ligt, maar ik ben niet alleen een zondagskind, ik voel mij ook en zondagskind.

Beavershot

Schoonzus en ik zijn op safari geweest. Klinkt misschien spannender dan het was, maar we hebben dat gewoon hier in ons eigen kikkerlandje gedaan. Nou ja, gewoon, ik vond het heel erg bijzonder. In de Biesbosch kun je dus op beversafari, of fotoworkshop, of kayaktocht. Maar wij zijn dus op zoek naar de bevers gegaan.

Gelukkig hoefden wij niet zelf te zoeken, maar werden we door Bas naar een knaagplek gevaren. Een flinke tocht nog, waar we onderweg de nodige mooie plekken en interessante dingen tegen kwamen. gelukkig maar, want je weet natuurlijk nooit of de bevers ook wel echt te voorschijn komen....

Ik neem jullie mee langs de de o.a. de dieren die die we onderweg gezien hebben...

Futen kom je overal tegen waar het nat genoeg is. Ik krijg echter nooit genoeg van deze prachtige vogels....

of een slapend eendje...

En de onvermijdelijke witte (oftewel de zilver-) reiger. Ik had eigenlijk gedacht ( en gehoopt!) er meer, en dichterbij te zien!

Schattige schotse hooglander kalfjes.

En uiteraard ook mama ( of papa). Dat groen net ietsje verder is altijd lekkerderder....

Langzaam maar zeker vaarden we verder en verder beverland binnen.

De bevers leggen 's avonds wat takken op kleine strandjes, zodat ze de volgende dag lekker nat en sappig zijn.

en dit is dan zo'n beverburcht.

Tijd om even aan land te gaan. Zo ziet het er uit als bevers gaan knagen.

Niet alleen om te eten doen zij dat, uiteraard ook om takken voor hun burchten te 'snijden', maar ook om hun altijd maar groeiende tanden in bedwang te houden.

Dit jaar hebben de bevers ook flink wat bomen omgeknaagd, om het jonge groen, dat dit jaar zo laat was, naar beneden te halen. 

Als extraatje kregen we een het werk van de verstek-knagende bever te zien. Het raam is bijna af....

Tijd om door te varen naar DE plek. Het was rond zeven uur, en de bevers die op de plek huizen waar wij naar toe gingen werden doorgaans rond acht uur wakker. Uiteraard moesten wij er dan wel bijtijds zijn, om een plekje uit te zoeken waar we vervolgens heeel stil moesten gaan zitten en wachten.

Op die plek zijn twee strandjes, en doorgaans komen er twee bevers, een grote, en een kleine. Daar aangekomen moesten we eerst nog een stukje lopen, en dat was geen geplaveid paadje zal ik maar zeggen. Binnen no time zat mijn hele schoen, en de onderkant van mijn broek flink onder de modder. Maar who cares?!?! Ik ga bevers kijken!!!

Vrij vlot hadden we ons bij onze respectievelijke strandjes geïnstalleerd.

Dit was 'ons'strandje

En dan maar wachten.....

En wachten......

Nou hadden we de pech, dat er nog een kayakker langs kwam, oh jeh, als die de bevers maar niet afgeschrikt had......

Zouden ze nou echt wel (nog) komen?????

Op een gegeven moment kwam Bas ( via een omweg) naar ons toegeslopen, om ons te wijzen dat op 'hun' standje een bever was gearriveerd. Tussen de takken door kon ik hem nét zien...

En daar zattie dan, op z'n gemakje te knagen. Ja, want rustig kun je niet zeggen, je hoort het echt van verre. Nou was het ook heerlijk om op dat plekje te zitten. De ganzen ergens achter ons waren wat luidruchtig, maar verder hoorde je werkelijk niets dan het gefluit van vogeltjes, en af en toe een plons van een vis. EN dat geknaag dan. 

Ok, nog maar een foto van zo ver, stel je voor dattie helemaal niet dichterbij komt....

En toen gebeurde het. Willem ging het water is, en kwam op z'n gemakje onze kant op zwemmen. Nu hadden we strikte orders gekregen, dat we geen foto's mochten maken als er een bever aan het zwemmen was. Want één klap van de staart op het water, en de kans dat we nog bevers zouden zien was dan min of meer verkeken. Door mijn lens gluurde ik naar de bever. Zo kon ik hem in iedergeval beter zien. En dat was zo'n leuk gezicht!

En ja hoor, toen gebeurde het, hij ging aan land waar wij zaten!

En na een kleine knabbel aan het gras, verdween hij bijna met dezelfde vaart weer het water in.... Maar daar mochten we geen foto's van maken, al was het nog zo'n mooi gezicht. Je zag zijn kopje, een stukje van zijn rug, én zijn staart in het water liggen.

Eerst kwam hij onze kant op gezwommen, en daarna richting de anderen. Je zag hem gewoon 'kijken'. Zien doen bevers niet veel, maar ruiken des te meer, dus hij kwam even checken, dat was duidelijk. Hierna hebben we helaas geen bever meer gezien. Wel nog gehoord. We hoorden een geknaag dat het een lust had, en eigenlijk verwachtten we allemaal een boom om te zien vallen. Maar zelfs dat hebben we helaas niet gezien.

Sneller dan je verwacht is het dan toch weer tijd om terug te gaan. Maar we hadden nog een mooi stuk varen voor de boeg, met onze 'schipper' Bas.

Nog een laatste mooie foto

Ok, nog ééntje dan, en dan is het echt te donker om nog te kieken....

Het laatste stukje hebben we heel hard dwars over de rivier gevaren. Het was inmiddels ook al aardig donker, en wat een geluk dat we goed kleding advies hadden gekregen. Dat windjackje was nu echt geen overbodige luxe!

Het was een geweldige ervaring, en een geweldige onderneming, en zijn geld absoluut waard. Ik kan niet anders zeggen, dan dat ik het gevoel heb een minivakantie beleefd te hebben. Zo opgeladen voel ik me in iedergeval wel!

Tip van de dag. Ga eens, of nog beter, laat je eens varen door de Biesbosch.