Derren Brown, the experiment

Vandaag weer een staaltje tv gezien, waar ik me helaas helemaal niet over verbaas. Op Discovery, en super interessant.

Er wordt gedaan alsof een persoon nietsvermoedend wordt gefilmd, en het publiek heeft stemkastjes. Zij krijgen steeds twee opties om uit te kiezen. Iets positiefs, oftewel iets leuks, of iets negatiefs, oftewel iets naars voor de gefilmde persoon. Natuurlijk kent niemand uit het publiek die beste man persoonlijk, dus dat maakt het nog makkelijker.

Het experiment gaat dus over de-individualisatie, oftewel de kracht van de meute. Je wordt lekker anoniem, dus kunt, zonder persoonlijk verantwoordelijk te zijn, allerlei rottigheid over iemand uitstorten.

Waarom vindt het gros van de mensen het toch zo leuk, als anderen lijden? Waarom wordt er, na al genoeg rottigheid , bij de winkel niet eens voor de leuke optie gekozen? Sterker nog, waarom wordt een medewerker van het programma, die in het huis van de gefilmde persoon is, zelfs aangemoedigd om de tv van de pechvogel aan gort te slaan?!? Voorstel uit het publiek, dus nog niet eens verzonnen door de programmamakers.

Uiteindelijk wordt het collectieve publiek verschrikkelijk op hun plaats gezet. Ipv de pechvogel een flink geldbedrag te laten winnen, kiest het publiek voor de laatste verschrikkelijke optie, kidnapping. De pechvogel laat zich echter niet zomaar pakken, vlucht, en wordt geschept door een auto. Al het gelach verstomd onmiddellijk. Tja, nu heeft iedereen ineens spijt. Nu is het eigenlijk zo leuk allemaal niet meer.

Nou was dat allerlaatste stukje gelukkig wel opgezet. Het ongeluk nep. De gefilmde persoon is schadeloos gesteld, en het publiek zat zich individualistisch nog stilletjes na te schamen.

Wat is er van de zogenaamde beschaafde mens over gebleven? Waarom vinden we ellende( zeker die van een ander) zo leuk?

Heeft het hier iets mee te maken? Ok, we zijn niet onsterfelijk, maar er zijn inmiddels wel zoveel mensen op deze ( kleine) aardkloot, dat we paradoxaal genoeg, elkaar amper meer nodig lijken te hebben. Oftewel we gaan, zoals al gezongen wordt, gevaarlijke spelletjes spelen.

Misschien zijn dit gewoon de overpeinzingen van een ouder wordend mens. Iedere oudere generatie lijkt niets meer te snappen van de wereld, en zich ( ernstig) zorgen te maken hoe het in vredesnaam verder moet, en is er vrijwel zeker van dat dit zo niet langer door kan gaan. Maar ondanks verhalen uit de geschiedenis van de mensheid die dit fenomeen beschrijven bekruipt me toch regelmatig het gevoel dat we zo langzaam maar zeker naar een climax toe aan het groeien zijn.

Maar misschien  heeft Gaius Tertius precies deze zelfde gedachte gehad, al kon hij die nog niet via de iPad de world wide web op sturen......

Tip van de dag: Blijf zelf nadenken.

Van klein naar groot(s)

Vandaag begon de wereld heel erg klein. Als het maar een klein beetje mist op de grond, zit je op de dertiende gelijk met je hoofd in de wolken. Donker en mistig, da's echt een hele kleine wereld.

Zoals ik al zei, op de grond viel het best mee, maar het mistte zonder meer. Dus toen het langzaam maar zeker licht werd, werd de wereld ook langzaam maar zeker fotogeniek. Al valt het soms niet mee, om vast te leggen wat je ogen zien. met flits, zonder flits, het maakt een wereld van verschil...

.....maar plaatjes blijven het allebei. Er is zoveel moois als je alleen maar om je heen kijkt.

En stil, de wereld lijkt zooooo stil.

Overal hangen snoeren vol diamanten.....

Zelfs de herfstkleurtjes komen prachtig uit in deze verstilde wereld.

Ineens breekt de zon groots en meeslepend door. De wereld lijkt nog steeds heel stil, maar de zomer is even op herhaling. Behalve dan die mooie herfstkleurtjes, al zien ze er net even anders uit, met een blauwe lucht en een stralende zon .

Van zo'n heerlijke warme dag moet je gewoon genieten, dus na het werk nog even met de honden wandelen. Deze keer in Hitland. We zijn niet de enigen die genieten van het warme weer.

Nog een laatste mooie foto, en dan is het echt tijd om naar huis te gaan. maar dit pakt niemand ons meer af...

Tip van de dag: Geniet met volle teugen.

Dagboek....

Het is er dan toch van gekomen. Ik heb een smart-foon. Na de iPad was het bijna onvermijdelijk. Je zult me niet horen zeggen dat ik het al veel eerder had moeten doen, maar ik vind het wel erg leuk.

Met groots en meeslepend consuminderen heeft het erg weinig te maken, maar vooruit, ik vind het echt hartstikke leuk, en er zitten zoveel leuke hebbedingetjes op, dat ik nog nauwelijks aan grappige  app's zoeken toe kom.

Net vind ik dus weer een minidagboek. Zie foto. Fotootje maken, kleine aantekening erbij, en klaar is Klara. Ik ga vast oefenen,  misschien dat ik dan volgend jaar eindelijk ook eens een 365 project met foto kan maken!

Tip van de dag: Blijf nieuwe dingen ontdekken.

Nog één keer...

....hebben we gisteren een tour gereden. Naar alle waarschijnlijkheid de laatste dit jaar met de club, dus wilden we wel graag mee. En het was tenslotte min of meer een thuiswedstrijd. De Randstadtour kwam op herhaling. En omdat we zo lekker dicht bij huis in konden schuiven, wilde ik hem toch echt onze neus niet voorbij laten gaan.

Nou waren de weersvoorspelling voor het afgelopen weekend natuurlijk niet echt al te best, maar ja, beetje *geluk* moet je hebben zou je zeggen. Zo zei ik gisterenochtend: "Ik hoop dat we het zonnetje nog te zien krijgen", waarop Vriend reageerde met: "Ik zou er maar niet op rekenen". Uiteraard had ik mijn antwoord al klaar: Je weet toch wel wie het vraagt,"zei ik zoetsappig, en inderdaad, nog geen tien minuten later brak het zonnetje heel onschuldig, maar gezellig door.

Dus ons eerste stukje van de tour was lekker in de zon. Uiteraard kon ik niet stoppen met glimlachen.

Bij het café aangekomen werden we zelf op een regenboog getrakteerd ( vaag zichtbaar, beginnend vanuit de boom rechts van de boerderij)

Maar het lachen verging me al snel, toen wij in het café achter een bak koffie op de tourders zaten te wachten. Het begon te storten. En niet te zuinig, het was echt een flinke bui. Het leek droog te worden toen de club in zicht kwam, maar dat was alleen maar schijn. Het zonnetje liet zich echter regelmatig zien. We hebben heel wat regenbogen gezien, maar het eerste boterhammetje/koffie hebben we toch maar onder een prachtig viaduct genuttigd....

En dat was maar goed ook, want mot wisselde af met stort.

foto geleend van jantje

Maar goed, je bent nu eenmaal op weg, je bent een echte kymconaut, je houdt gewoon stug vol. Dus zijn we doorgereden naar Nootdorp, waar de lunch was bij de Vang, een prachtige en gezellige molen met restaurant. Daar hebben we overheerlijk en super gezellig zitten lunchen. Dankzij goede (motor)kleding konden we allemaal ook nog gewoon lachen. Zoals ik al zei, je bent een echte kymconaut of niet ;-).

foto geleend van Jantje

Na de vang zijn wij toch maar huiswaarts gekeerd. Toto en Lucky waren er ook bij, en vooral de laatste, die niet zo lekker in de tas kruipt als Toto, had al genoeg regen op haar koppie gehad vonden wij. En ons doel, gezellig met de club er op uit hadden we tenslotte dik bereikt.

Nog een klein buitje, en langzaam maar zeker reden wij de zon weer tegemoet.

Ik hoop niet dat dit verhaal te somber of mopperig over komt, want ondanks alle nattigheid vond ik het hartstikke leuk iedereen weer even gezien te hebben, en heb ik toch wel van de rit genoten. Zoals de Noren zeggen, er bestaat geen slecht weer, alleen slechte kleding, en gelukkig hadden we allemaal prima kleding.Wouter, bedankt dat je hem georganiseerd hebt.

Maar wat is nu de moraal van dit verhaal?!?!?!

Be carefull with what you wish for. De volgende keer met ik mijn vraag/wens toch beter formuleren, want je krijgt maar één kans. Ik had beter om een droge rit kunnen vragen....

Tip van de dag: ( guess what...) Be carefull with what you wish for. ( You might get it  )

Tijd

Tip van de dag: Tijd heb je niet, tijd moet je maken.(Iets waar ik mezelf dagelijks aan moet herinneren!)

Groots en meeslepend huishouden

Dat ik geen Miep Kraak ben, mag geen verassing zijn, evenmin als het feit dat huishouden niet echt mijn grootste hobby is. Maar soms......

Ik ben nooit erg materialistisch geweest. Geld en spullen boeien mij alleen omdat je nou eenmaal echt niet zonder kunt. En mijn filosofie is dan ook, het liefst zo weinig mogelijk. Spullen dan, want ik zou jokken als ik zei dat ik zo weinig mogelijk geld wil hebben. Maar van sommige huishoudelijke apparaten kan ik het nut wel inzien.

Mijn Truus ( afwasmachine ) bijvoorbeeld. Als die stuk gaat staat er morgen een nieuwe. Sterker nog, misschien zelfs wel vandaag als dat maar enigszins mogelijk is. En verder? Nou ja, de wasmachine natuurlijk, maar die is bijna zo gewoon dat het hoort. Magnetron, liefst combi, ook onmisbaar. Maar dan heb ik het met onmisbare apparatuur wel gehad.

Nou denkt Vriend daar heel anders over. Dus staan er naast de waterkoker ( ok, best wel makkelijk, ergo semi-onmisbaar) twee koffiezetapparaten. Van de Dolco Gusto was de koffie toch te prijzig, dus moest er toch een Senseo komen. Toegegeven, de cappuccino versie is erg drinkbaar, maar wordt nog nauwelijks gebruikt omdat het melkreservoir schoonmaken zo omslachtig is ..... Wat mij betreft had hij er helemaal niet hoeven komen, die acht bakkies koffie die ik per jaar thuis nuttig.... Maar goed. Volgende, de rijstkoker. Daar moet ik dan weer van toegeven dattie errug makkelijk is, en de rijst er erg lekker in wordt, dus die mag op de lijst semi-onmisbaar.

En dan is er gisteren weer een nieuw en groot huishoudapparaat gearriveerd. Iets wat ik zelf, mede door de prijs ervan never had aangeschaft. Toen ik ging scheiden moest ik met aanzienlijk minder rond komen, en heb ik de term consuminderen in het leven geroepen. Al snel verhief ik dit bijna tot een levenskunst, want hoe minder ik 'aan het huishouden' uitgaf, des te meer hield ik over voor leuke dingen ( uit eten, vakantie)

En dan is het dus heel fijn, dat je een Vriend hebt, die daar dus heel anders over denkt. Die wel het nut van al die huishoudelijke snufjes inziet.

Ik had al gezegd dat  huishouden  niet mijn grootste hobby is, en strijken staat echt ergens onder aan het lijstje, maar na de aanschaf van dit wonder, keek ik gisteren bijna teleurgesteld in mijn strijkmand, omdattie leeg was......

Tip van de dag: Omarm de verschillen, en maak een mix van the best of both worlds.

Zomer

Wat zomert het heerlijk na hè mensen. De wind en de lucht kan al behoorlijk koud zijn, maar who cares, als het zonnetje nog zo lekker (warm) schijnt. Zaterdag zoals ik al schreef heerlijk naar het strand geweest, dus die nazomerdag optimaal benut.

's Avonds kregen we een logeetje, een oude bekende, die haar plaatsje duidelijk nog niet vergeten was. Mijn oude ( letterlijk en figuurlijk, zes jaar geleden is ze verhuisd met ex)hondje Loulou kwam een nachtje en een dagje langs.En zo zat ik zaterdagavond met drie hondjes op schoot.

En zondag was het weer heerlijk weer. Loulou luisterde nog steeds zo voed als vroeger, dus de ochtendwandeling was een genot.

's Middags met z'n allen naar het bos. Toto en Lucky leefden zich volledig uit, Loulou durfde niet echt goed mee te rennen, maar ze heeft toch nog wel genoten van de wandeling.

Net als ik trouwens, want ik had mijn. camera bij me, en al heb ik niet zo'n mooie foto van Loulou kunnen maken als ik wel wilde, toch nog een ' perfect picture' gemaakt.

Tip de dag: geniet met maatjes, maar met volle teugen.