Weer

Ik wil het WEER eens over mijn hondje hebben. Die heeft al veel te lang geen hoofdrol gespeeld in mijn blog.En dat terwijl het toch zo'n bundeltje van vreugde is. Heerlijk, zoals hij altijd ( altijd?, nou, ja, bijna altijd in iedergeval) mijn schoot claimt op het moment dat ik maar rustig dreig te gaan zitten. Wat dat betreft is het echt een Chihuahua. Zwaan kleef aan is er niks bij. Baas probeert hem ook wel eens te verleiden op schoot te komen zitten, maar dat lukt meestal alleen maar als ik niet thuis ben.

Verder lig ik op mijn werkdagen echt helemaal in een deuk. Gelukkig, ik ben niet de enige die met tegenzin zo vroeg het bed uit moet. Vorige week maandag, toen hij dus om 06:15 zijn ( nou ja, mijn dus!) warme bedje uit moest, deed het dat met zo'n tegenzin, dat het gewoon humoristisch was.

Die week ervoor had hij me trouwens ook goed te pakken. Het regende, en al was het al rond negen uur eer ik met hem naar buiten ging, na het voelen van één spet regen, keerde hij zich resoluut om en sprong nog net door de al dichtgaande deuren weer naar binnen. Ik zweer het, hij stond me daar gewoon uit te lachen: "Jij staat lekker buiten, en ik lekker niehiet!!!"

Dat zoiets alleen maar zo werkt, als dat hem zo uitkomt, was later die week wel duidelijk. Ons arme zieltje was ziek, en had almaar aandrang. En opgevoed alsie is, vindt hij het verschrikkelijk zijn behoefte in huis te doen, dus liep ik, ook al niet helemaal vrijwillig, maar wat moet dat moet, vorige week vrijdagochtend om 05:15 ( ja U leest het goed!) met de hond buiten. Vrijdagmiddag toch maar even met hem naar de dierenarts gegaan, en hij bleek een dikke darm ontsteking te hebben. Een dikke spuit en voor 40 dagen pillen verder konden we naar huis. Het goede nieuws is, dat hij al weer zo goed als opgeknapt is.

Tja, zo'n bundel vreugde is soms ook een bundel zorgen, dat hoort er helaas ook bij.

Maar goed, alles bij elkaar ben ik nog iedere dag super blij met ons lieve, aanhankelijke, vriendelijke, en soms knotsgekke hondje. Want ik denk dat alle dieren eigenaren ze wel kennen. De gekke vijf minuten. Als hond ( of kat) zonder aanleiding, zo;n speelgenootje ineens als een dwaas in het rond gaan rennen. En gelukkig heb ik dan zo af en toe ook de camera bij de hand, zoals onlangs is het bos...

Lang leve de sportknop!!!

En wat zijn ze toch scherp hè. Ik heb ze expres op ware grootte gelaten, zodat, als je ze apart bekijkt, je zelfs kunt zien hoe hard hij afzet, en hoe hij het zand opwerpt. Misschien zegt hij het wel bij iedere baas, maar de dierenarts vindt dat we een heel leuk en apart hondje hebben, en bovendien één bonk spieren, maar dat zie je zo ook wel!

En nu ga ik mijn schoot weer beschikbaar stellen aan ons ongelofelijk verwende vriendje...

Tip van de dag: Hou hem scherp.