Ik wilde dit blog eigenlijk beginnen met het woord soms. Maar gelijk besefte ik dat soms juist helemaal het verkeerde woord zou zijn. En vraag ik mijzelf tegelijk af, hoe lang en ver ik al van mijn eigen *geloof* ben afgedwaald.
Want eigenlijk is mijn overtuiging, dat het leven je precies geeft wat je nodig hebt. Alleen zie je dat regelmatig helemaal niet, omdat je je blind staart op de verkeerde zaken. Op zich niet zo heel erg gek hoor, want sommige dingen zijn zo schreeuwerig en opdringerig aanwezig dat je er af en toe moeilijk doorheen kunt prikken. En dan moet dat, wat je nodig hebt,zich nog net even luider of talrijker aandienen, om alles weer helder te krijgen.
Dat ik van mijn geloof gevallen ben, dat wist ik natuurlijk al een tijdje, maar de weg terug laat zich maar moeizaam vinden. Met af en toe een aarzelende bekentenis aan mezelf kwam het besef steeds duidelijker in beeld, maar omdat ik de uitweg niet zie( zag?) stopte ik vaak maar snel mijn kop weer in het zand. Wat niet weet, dat niet deert. Maar helaas gaat die spreuk juist niet op, want het deerde wel. Langzaam maar zeker was ik hét aan het verliezen. En
hét, is nou juist het belangrijkste in het leven. Wat
hét is, valt moeilijk te vangen, want dat kan namelijk voor iedereen iets anders zijn. Maar ik bedoel in dit geval voornamelijk levenslust met hét.
Natuurlijk is overal een verklaring voor, en met zaken die schreeuwerig en opdringerig aanwezig zijn, bedoel ik voornamelijk de overgang met zijn negatieve kanten. De hormonen zorgen weer voor de nodige onrust en helaas vooral negatieve gedachten en gevoelens. De pijn in mijn gewrichten is af en toe zo erg, dat ik van gekkigheid niet weet of ik staan, zitten of liggen moet, en soms wil ik zelfs geen van drieën, maar ja het alternatief ( hangen) is ook niet echt aantrekkelijk.Slapen is ook zoiets. Naar mijn gevoel kan ik het de hele dag, maar een hele nacht doorslapen....Da's weer een heel ander verhaal.
En dan zie je die (kleine) handreikingen, goede raden, en opkikkertjes die het leven je toch heus iedere dag schenkt makkelijk over het hoofd.
Gelukkig is het leven niet voor één gat te vangen, en als je de kleintjes niet meer ziet, dan komt ze met grover geschut. Langzaam maar zeker wordt je dan wakker geschud. Dat begint vaak,zoals ik al schreef, met die af en toe aarzelende bekentenissen naar jezelf, en dat zet dan ineens door met die ene wake-up-call.
En dat wil ik met het volgende verhaal illustreren:
Soms heb ik in mijn werk iets meer dan die professionele klik met één van mijn klanten. Zo ook met deze dame. Er zijn niet altijd woorden voor nodig, maar vandaag kwamen we wel tot een heel diepgaand gesprek. En het was zo'n dag vandaag, want bij een andere klant had ik ook de L ( ja, die letter L) al aangehaald. Want wat goed zijn (wij) vrouwen er toch in om de L van Leven te vergeten, en van alles en nog wat -even- te doen. Zo vertelde deze dame me dus, van toen haar eerste man ziek thuis lag. In februari was zij bevallen van haar dochter, en twee maanden later kwam haar man met operatiewond ziek thuis te liggen. Dat de ziekte terminaal was, werd in die tijd niet zo expliciet besproken, maar zorgen moest ze desalniettemin. Met ook nog ene (oude?) hernia, en dus recentelijk bevallen van de tweede, liep ze maar te rennen. Want dit moest nog gebeuren, dat moest gebeuren, daar moest aan gedacht worden, genoeg te doen, dus rennen.
Op een avond nam haar man haar bij zich, en zei dat hij de hele dag aan het klokken was geweest. Op zich niet helemaal vreemd, als je weet dat hij ook ooit scheidsrechter was geweest, dus klokken was hem niet geheel vreemd. Maar wat hij zei heeft diepe indruk gemaakt. toentertijd op haar, en vandaag op mij...
" Ik heb je de hele dag in de gaten gehouden, en geklokt. Je loopt al de hele dag te rennen, en wat ik kan zien is, dat je zeven minuten hebt uitgespaard......
Wat ga je daar mee doen?!?!?!
En is dat niet wat we vaak doen?Hollen vliegen en draven, om tijd te *besparen* waar we eigenlijk helemaal niets mee doen? Rustig aan, niet even, maar Leven. Geef dat kind in jezelf de ruimte. Om te dansen in de zon, om rustig ene boek te lezen, of een film te kijken, of met je blote tenen door het gras. Wat dan ook, om de rust te nemen , en te genieten van de kleine dingen, die grootse gevolgen hebben.
Dat is wat ik van het weekend al besefte. Ik stop het kind in mezelf weg, en dat trekt hét uit me weg. Ik wil hét terug, en besef, dat kost moeite. Maar zelfs met beperkte energie kun je hét in je leven houden. je moet het voornamelijk willen. Want dat hebben we vroeger volgens mij allemaal geleerd:
Tip van de dag: Waar een wil is, is een weg!
Ik vond het zo schattig, dat berken trapje tegen die berkenboom!
